ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

**Aννα** 10.10.12 17:36

Ψηλά στον απέραντο ουρανό , μαζί με τα υπόλοιπα αδερφάκια του ζούσε ένα μικρό αστεράκι.
Κάθε βράδυ ανυπομονούσε να έρθει η μανούλα του η σελήνη από το ταξίδι της , να καθίσει πάνω στον χρυσό της θρόνο , και να τους διηγηθεί όλες αυτές τις υπέροχες ιστορίες.
Να, όπως την προηγούμενη φορά που τους μίλησε για εκείνες τις αλλόκοτες κυράδες με εκείνη την παράξενη ομορφιά και τα πολύχρωμα φτερά που μόλις την αντίκριζαν πιανόντουσαν χέρι χέρι και άρχιζαν το χορό και τα τραγούδια.
Η΄τότε που την παρακάλεσαν οι κάτοικοι της θάλασσας να φτιάξει ένα ασημένιο δρόμο για να βρουν το δρόμο για το παλάτι του πατέρα τους , γιατί ξεχάστηκαν να παίζουν με τα γεμισμένα από κοσμήματα σεντούκια που είχαν βρεθεί στο βυθό από τα καράβια που είχαν τσακιστεί στα βράχια. Βλέπετε οι μικρές γοργόνες αρέσκονται να παίρνουν τα διαμαντένια κολιέ και να στολίζουν τον κατάλευκο λαιμό τους ή τις χτένες και τα καθρεφτάκια και να χτενίζουν με τις ώρες τα μεταξένια τους μαλλιά.
Μα οι πιο όμορφες ιστορίες ήταν όταν τους μιλούσε για τους ανθρώπους.
Τότε κρατούσε την ανάσα του και κάρφωνε τα μεγάλα του μάτια στα χείλη της μητέρας του και προσπαθούσε να ρουφήξει την κάθε μία λέξη .
Βλέπετε , το αστεράκι μας έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους , γιατί είχε ένα μυστικό. Ένα πολύ μεγάλο μυστικό και φυσικά δεν τολμούσε να το πει ούτε στη μητέρα του μα ούτε και στα αδέρφια του. Ήταν ερωτευμένο με έναν άνθρωπο.
Την έβλεπε κάθε βράδυ λίγο πριν πέσει για ύπνο , να κάθεται στο παραθύρι της και να ατενίζει τη λαμπερή φορεσιά της νύχτας. Πόσο όμορφη ήταν!
Το λευκό νυχτικό της, επάνω της ήταν λες και φορούσε βασιλικό ένδυμα που το είχε υφάνει η καλύτερη μοδίστρα της γης και τα ξανθιά μαλλιά της που πλαισίωναν ένα κατάλευκο πρόσωπο και δυο μάτια στο χρώμα του μελιού , έμοιαζαν σαν βασιλικό διάδημα πολυτιμότερο και από όλο το χρυσάφι του κόσμου.
Τόσο πολύ την αγαπούσε που αποφάσισε να της κάνει το μεγαλύτερο δώρο.
Άκουσε από το σύννεφο, που το άκουσε από τον άνεμο, που αυτός το άκουσε από την μητέρα της, που έλεγε ψιθυριστά στην γειτόνισσά της την ώρα που έπιναν τον απογευματινό καφέ τους στην αυλή του σπιτιού, ότι αύριο θα της έφτιαχνε μια μεγάλη τούρτα για τα γενέθλια της.
Έτσι περίμενε ανυπόμονα να έρθει η επόμενη νύχτα ώστε να της χαρίσει το δώρο της.
Την είδε πάλι να βγαίνει στο παράθυρό της να ακουμπάει αφηρημένη τα κρινοδάχτυλά της το μάγουλό της και να αναστενάζει, καθώς κοίταζε τον απέραντο έναστρο ουρανό.
“Αχ, έλα κοίταξε με , κοίτα μόνο εμένα, αλλιώς δεν θα μπορέσω να σου δώσω το δώρο σου !” είπε με αγωνία το αστεράκι.
Και τότε η κοπέλα λες και άκουσε τη φωνή του , σήκωσε τα μάτια κοίταξε το μικρό αστεράκι και τα κατακόκκινα σαν από κεράσι χείλη της κουνήθηκαν , σαν κάτι να ψιθύρισε .
Και αυτό άρχισε να λάμπει , να λάμπει μόνο για τα μάτια της , και να γίνεται ένα πανέμορφο και εκτυφλωτικό φως, γεννημένο από την αγάπη του , το οποίο άρχισε να ταξιδεύει προς την αγκαλιά της γης .
Καθώς έπεφτε το αστεράκι θυμήθηκε τα λόγια του παππού του , του κομήτη , που του είχε πει ότι αν κάποιο αστέρι αγαπήσει κάποιον πάρα πολύ δίνει τη ζωή του και γίνεται ευχή. Όμως πολλές φορές στη μέση της διαδρομής κάποια αστεράκια φοβούνται ή μετανιώνουν που άφησαν τη μητέρα τους και τα αδερφάκια τους, και δεν ολοκληρώνουν τις ευχές . Αυτά λοιπόν, τα αστέρια καταλήγουν στο βυθό της θάλασσας και γίνονται αστερίες.
Μην ανησυχείτε όμως για το αστεράκι μας γιατί ήταν γεμάτο από αγάπη και όχι από φόβο και το μόνο που σκεφτόταν, καθώς γινόταν ευχή ,ήταν τα μελιά μάτια της αγαπημένης του ….

PS. Απόψε αν κοιτάξεις από το παράθυρο σου , θα δεις ένα αστεράκι που περιμένει να δει τα μάτια σου…