ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ

καποτε κοιταζα μακρια
και έπιανα τα αστερια
τώρα το κεφάλι μου δεν κοιτάει ψηλά
πιανω χωμα με τα δυο μου χέρια
τα πόδια μου δεν προχωράνε
η ανάσα μου είναι ζεστή
τα χέρια μου ιδρωμένα
όλα γύρω μου κατεστραμμένα
ο νους και τα μάτια μου προσηλλωμένα
στο λαβύρινθο ενός βιβλίου
μα η καρδιά μου περιμένει να γυρίσεις
μεσα στην αγκαλια μου να βουτήξεις
να μου δείξεις πως να κοιτάω ψηλά χωρίς φόβο
και το τι θα πει ο κόσμος δεν με νοιάζει
αφού κάνουν ό,τι η κοινωνία τους προστάζει
θα κλείνουμε τα μάτια και θα ονειρευόμαστε
έναν κόσμο που πλέον δεν θα κρυβόμαστε....