Μια συνέντευξη που δεν "έπαιξε"

**Aννα** 28.12.10 12:45

click to see: http://www.enimerwsi.com/2010/09/blog-post_4401.html

Διαβάστε μια συνέντευξη του Κ. Καραμανλή στον Γιάννη Βασιλακόπουλο, τον Απρίλιο του 2010 που, περιέργως, θάφτηκε από τα μεγάλα ΜΜΕ. Τα συμπεράσματα δικά σας...

Λίγες ημέρες μετά από την αποχώρηση του από το νεοκλασικό της οδού Ρηγίλλης ο Κώστας Καραμανλής εγκαταστάθηκε σε ένα γραφείο, σεμνό, λιτό κι απέρριτο κάπου κοντά στην πλατεία Μαβίλη. Σε αυτό το ευρύχωρο ισόγειο – που το βρίσκεις δύσκολα είναι η αλήθεια και όταν το βρεις δεν πείθεσαι εύκολα ότι στεγάζει την απόληξη της διαδρομής, ενός πολιτικού ηγέτη σημαντικού, όσο και η υπογραφή που έβαλε με βαρύ κι ανεξήτηλο μελάνι στην πιο ουσιαστική, αλλά και δίχως πλούσια, είναι η αλήθεια αποτελέσματα προσπάθεια επανένταξης της Ελλάδας σε τροχιά απάντησης των προκλήσεων του αύριο...Την ημέρα που τον επισκέφθηκα, ο Κώστας Καραμανλής, ήταν όπως πάντα άνετος και προσιτός αλλά για όποιον τον γνωρίζει, πάνω από 10 χρόνια όπως εγώ, ήταν εμφανές πως είχε χάσει την ορμή και τον ενθουσιασμό που είχε όταν, όπως κι ο “κεμάλ” του μεγάλου Μάνου Χατζηδάκη πίστευε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ήταν αιματηρή η διαπίστωση που δολιχοδρόμησε τον Καραμανλή, από την υπέρτατη δόξα στην στην χλεύη των ηττημένων κι από την ιστορική πρωτοπορεία στην απομόνωση. Τώρα διαβάζει, γράφει, ενημερώνεται για όλα, βυθιζόμενος στην μοναξιά της κορυφής. Και περιστοιχιζόμενος από λίγους στενούς του συνεργάτες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που σαν ορδές βαρβάρων, συνοστίζονταν άλλοτε για να του δηλώσουν ψεύτικη στίρηξη τον καιρό της ισχύος του. Καπνίζει αρκετά και φρεσκάρει συνεχώς ένα μεγάλο φλιτζάνι με καφέ βραστό.

Είναι μέσα του Απρίλη του 2010 κι ενώ η Άνοιξη έχει αρχίσει να παιχνιδίζει με την ζεστή αύρα, η διάθεση του Καραμανλή κυρίως γι' αυτά που έρχονται – μιας και όλα τα ζητήματα που πνίγουν σήμερα την Ελληνική κοινωνία, βρίσκονται από τότε σε εξέλιξη – είναι αντιστρόφως ανάλογη.

Σε ότι μου είπε τότε δικαιώθηκε σήμερα, αφού η κουβέντα μας απλώθηκε από τα δίδυμα, τον Αλέκο και την Αλίκη, που “τώρα τα βλέπω περισσότερο και ασχολούμαι μαζί τους” και την σύζυγο του, την Νατάσσα – την πριγκήπισσα του δικού μας παραμυθιού- που όπως λέει ο τ. Πρωθυπουργός “έφαγε μπόλικη λάσπη από αυτήν που στόχευε εμένα . Είναι μια χαρά κι ας είπαν για την υγεία της πράγματα που είναι παραμύθια από την αρχή ως το τέλος'', ως τις εκλογές, το Βατοπέδι και τον Παπανδρέου.

“Έκανα εκλογές γιατί η κατάσταση ήταν κρίσιμη και χρειαζόμουν πολιτική νομιμοποίηση για να πάρω μέτρα.”, μου λέει ο πρόεδρος. Και συνεχίζει με μια πίκρα στην έκφραση: “Ήξερα ότι χάνω, δεν περίμενα την διαφορά. Το... σπρεντ άλλωστε άνοιξε στο τέλος. Όταν το ρεύμα πήγαινε με τον νικητή”

Και τότε γιατί στ΄αλήθεια κάνατε εκλογές; Τον ρωτώ με αφέλεια.

“Μα γιατί δεν μπορείς να κυβερνήσεις στηριζόμενος στον Τατούλη που έχει απευθείας σύνδεση με τους Αμερικάνους, ή τον Παυλίδη. Κάθισα όμως κι έδωσα την μάχη. Δεν φυγομάχησα. Ήξερα ότι χάνω κι έκατσα να χάσω. Παραιτήθηκα, δε, αφού οι πολίτες δεν ενέκριναν την πολιτική μου πρόταση. Ανέλαβα την ευθύνη μου. Ωστόσο, εγώ είπα την αλήθεια κι ο Παπανδρέου ψέματα. Όταν εγώ έλεγα πως υπάρχει διεθνής και μεγάλη οικονομική κρίση και πως είναι αναγκαία τα μέτρα, αυτός έλεγε πως λεφτά υπάρχουν. Έκανα ακόμη εκλογές διότι εγώ δεν παίζω με τους θεσμούς. Αυτοί απειλούσαν – και μπορούσαν να προκαλέσουν εκλογές με αφορμή την επανεκλογή Παπούλια”

Πιέσεις δεχθήκατε; παίρνω και πάλι τον λόγο...

“Όχι δεν πιέστηκα...”

Τον διακόπτω ξανά. Οι επιλογές της Ελληνορωσικής προσέγγισης, του βέτο στα Σκόπια, της άρνησης του Σχεδίου Ανάν και του ανοίγματος των σχέσεων με την Κίνα, ωστόσο, δεν ήταν κόντρα σε ένα σύστημα;

“Πάντα ότι έκανα είχε προτεραιότητα το καλό του τόπου. Ήταν Εθνικές επιλογές και πιθανά να ενόχλησαν κάποιους. Εγώ δεν έχω εξάρτηση από την καρέκλα του πρωθυπουργού και το απέδειξα. Ίσως να νιώθω πιο άνετα χωρίς αυτήν...”¨, μου λέει κι ανάβει ακόμη ένα τσιγάρο.

Για ότι το ΠΑΣΟΚ και οι συναίτεροι του, ( Σ. Σ. το ΛΑΟΣ, ο ΣΥΡΙΖΑ και εσχάτως η κ. Μπακογιάννη), χαρακτηρίζει σκάνδαλο στο Βατοπέδι, ο τ. Πρωθυπουργός έχει συγκεκριμένη ανάλυση.

“Όταν ο Ζαχόπουλος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει τους είπα ότι είναι μια δραματική προσωπική ιστορία χωρίς άλλες προεκτάσεις δεν με πίστεψαν. Μετά έψαξαν και σκάνδαλο δεν βρήκαν. Στο Βατοπέδι συνεχίστηκε πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Ούτε δόλος υπάρχει, ούτε χρηματισμός κανενός. Άλλωστε την πολιτική ευθύνη την ανέλαβα και καταλογίστηκαν πολιτικές ευθύνες. ”...

Το πρόσωπο του αλλάζει όψη όταν του κάνω την τελευταία ερώτηση.

-Πρόεδρε θα επανέλθετε στο πηδάλιο της παράταξης... ( Με διακόπτει)

“Όχι, δεν υπάρχει τέτοια περίπωση” μου λέει...

Κι αν σας ζητηθεί; επιμένω.

“Έκλεισε αυτό το κεφάλαιο. Τώρα πρόεδρος είναι ο Αντώνης Σαμαράς, εκλεγμένος από 800 χιλιάδες ανθρώπους. Τον στηρίζω, επικοινωνούμε, αλλά καπέλο δεν θέλω να του γίνω...”

Εκεί έκλεισε κι η κουβέντα μας. Με την τελευταία γουλιά του καφέ μου σκέφτηκα, πως αυτή η τελευταία του απάντηση ήταν η μόνη από όλην την συζήτηση – κι όχι συνέντευξη- που δεν με έπεισε.