ΦΥΛΑΧΤΑ

**Aννα** 15.09.10 17:26

Το φυλαχτό είναι ένα από τα μαγικά μέσα, με τα οποία επιδιώκεται η αποτροπή, προληπτικά, κακού είτε η επίτευξη "αγαθού" και ευδαιμονίας. Τα φυλαχτά περιέχουν ή σχηματίζονται από ένα πλήθος αντικειμένων, υλικών κ.λ.π.( τίμιο ξύλο, δόντια, κόκαλα ή μάτια λύκου, κοκαλάκι νυχτερίδας, κεφάλι ή γλώσσα οχιάς, ξόρκια γραμμένα, σκόρδο, αλάτι, λιβάνι, σκοινί κ.λ.π.).

Σε πολλά από τα στοιχεία αυτά είναι δυνατόν να διαγνωστεί εύκολα η συνειρμική «λογική» που τα συνδέει προς την έννοια της προφύλαξης. Άλλων είναι ευνόητη η προστατευτική ιδιότητα ή η παραδοσιακά καθιερωμένη αποτρεπτική ή ευεργετική δράση.Για τον πρωτόγονο άνθρωπο, ο κόσμος ήταν εξαιρετικά γεμάτος ζωή. Το κάθε πράγμα είχε μια δύναμη φυσική και ζωντανή, αόρατη στο ανθρώπινο μάτι. Αυτή η δύναμη είναι η ισχύς, η χάρη στην οποία λειτουργεί η μαγεία. Η δύναμη που περιέχεται σε οποιοδήποτε πράγμα μπορεί να ενισχυθεί με ορισμένες λέξεις ή τελετουργίες. Μερικά πράγματα περιέχουν από τη φύση τους περισσότερη δύναμη από άλλα: γι΄ αυτό κατέληξαν να χρησιμοποιηθούν σαν φυλαχτά. Τα φυσικά φυλαχτά ήταν φτιαγμένα από λογής υλικά : χόρτα, πέτρες ή ξεραμένες πυγολαμπίδες. Προτιμούνταν γιατί είχαν ασυνήθιστο σχήμα ή χρώμα (π.χ. οι τρύπιες πέτρες ή γυαλιστερές πέτρες), ή επειδή προέρχονταν από ένα ζώο του οποίου ο άνθρωπος επιθυμούσε να μιμηθεί τα χαρακτηριστικά. Τα τμήματα του σώματος με τα οποία τα ζώα σκότωναν τη λεία τους, θεωρούνταν ιδιαίτερα ισχυρά μαντικά αντικείμενα.

Εκτός από το να βρει φυσικά αντικείμενα προικισμένα με δύναμη, ο άνθρωπος άρχισε να κατασκευάζει ο ίδιος φυλαχτά. Οι Αιγύπτιοι ήταν οι πρώτοι που κατασκεύασαν φυλαχτά από ανθεκτικά υλικά, αλλά οι άλλοι πολιτισμοί τους ακολούθησαν πολύ γρήγορα σ΄ αυτό το δρόμο. Οι πιο συνηθισμένες μορφές τεχνητών φυλαχτών παριστάνονταν από μικρά ομοιώματα ζώων και μενταγιόν ή περίαπτα που περιείχαν ιερές επιγραφές. Συνήθως τα φυλαχτά είναι γραφικές παραστάσεις θεϊκών δυνάμεων ή συμβολικών σημείων. Τα πιο αρχαία φυλαχτά, γενικά, εκφράζανε θρησκευτικές αρχές με γραφικές συμβολικές μορφές. Όχι μόνο απορροφούσαν τις τοπικές θεότητες, αλλά ενσωμάτωναν και επικαλούνταν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό των θεών, άσχετα αν ανάμεσά τους υπήρχαν ή δεν υπήρχαν δεσμοί.