Η απάντηση μέσα στην Σιωπή.

**Aννα** 24.06.10 9:35

Η σιωπή είναι η απάντηση. Η βροχή της νύχτας που μας ξεπλένει από τις αμαρτίες μας μαζί με την σκόνη από τους δρόμους. Δεν είναι ούτε η ζωή ούτε ο Θάνατος, ούτε οι παλιές φωτογραφίες που μπορούν να δώσουν απάντηση αντάξια της Σιωπής. Δεν είναι η αγάπη αυτή που μπορεί να μας δώσει τον γλυκό ύπνο πίσω, γιατί η αγάπη στον κύκλο των καταραμένων δεν μεταφράζεται με χαρά, αλλά με πόνο. Δεν λυτρώνει ούτε το γράψιμό ούτε το δάκρυ τις πληγές. Ούτε ο χρόνος, ο κομπογιαννίτης γιατρός με τα φοβερά του νυστέρια μπορεί να μας θεραπεύσει. Σε όσους πολέμους και να πολεμήσουμε, όσες ζωές και να ζήσουμε, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μας ενοχλεί. Κάτι που μας τρώει κάθε μέρα και από ένα κομμάτι, κάτι που μας σκοτώνει με κάθε λέξη που ψελλίζουμε. Κάθε λέξη μας είναι και ένα μαχαίρι, που αφού δεν μισούμε κανέναν τόσο, όσο το εαυτό μας, το στρέφουμε κάθε ξενυχτισμένο πρωινό στα σωθικά μας. Δεν είναι η ελπίδα που μας κρατάει ζωντανούς, αφού είναι πολύ αδύναμη για να σηκώσει το βάρος της ψυχής μας.
Δεν είναι τα όνειρα που ξεπουλήθηκαν για μια δόση εγωισμού παραπάνω. Δεν είναι όλα αυτά που χάθηκαν, δεν είναι η μνήμη που φεύγει και αυτή μαζί με τις όμορφες στιγμές που κουβαλάει. Γιατί στην χώρα της ασχήμιας η ομορφιά δεν χρειάζεται. Χρειαζόμαστε μονάχα τα λάθη και τις αμαρτίες μας, και μπόλικη σιωπή. Και εάν καμιά φορά χρειαζόμαστε έναν αδερφό ταξιδιώτη να μας χαιρετήσει και να ανταλλάξει λίγο από την ψυχή του με ένα χαμόγελο, είναι γιατί χρειαζόμαστε λίγο ψυχή για να μπορέσουμε να χαμογελάσουμε. Να χαμογελάσουμε όπως το παιδί που βλέπει μετά από χρόνια την Μητέρα του. Όπως ο τυφλός που βρίσκει το φως του για μια ώρα… όπως ο γέροντας που χορεύει με μια κοπέλα, για λίγο… όσο κρατάει ένα ζεστό χαμόγελο, όσο κρατάει η δροσιά της αυγής, όσο κρατάει μια μαχαιριά στο στομάχι, με το μαχαίρι που γράφει το όνομα μας χρόνια τώρα… από την γέννα, που κρατώντας μας, μας καταράστηκαν με κουρασμένη από τον πόνο αγάπη. Και εάν χρειαζόμαστε ένα χάδι, μια αγκαλιά τις νύχτες του πυρετού, είναι για να νιώσουμε για λίγο πώς ήταν η ζωή μας προτού σκοτώσουμε σαν τρελοί, τα χρόνια της αθωότητας, της αγάπης που δεν έκρυβε σκοτάδι στα πράσινα λιβάδια, και την γαλάζια θάλασσα. Όταν κοιτάζαμε τα αστέρια με τον γλυκό αναστεναγμό του ανθρώπου που αγαπάει τους πάντες και τα πάντα, χωρίς φόβο, και λέγαμε το σ’αγαπώ με μια κουταλιά μέλι στο βλέμμα μας. Τότε που ο αέρας που αναπνέαμε ήταν καθαρός, χωρίς την νικοτίνη να στήνει χορό στα πνευμόνια και στην ψυχή μας. Εάν πρέπει καμιά φορά να πούμε μια δυο λέξεις σιωπηλές είναι για να δηλώσουμε ότι δεν σε φοβόμαστε ζωή, σε ζήσαμε ζωή, σε μάθαμε, και αγαπήσαμε τον θάνατο, με την μοναδική αγάπη που λαχταρούσαμε να δώσουμε σε άνθρωπο για μια φορά και για πάντα. Αυτή την αγάπη που μόνο ο θάνατος δέχθηκε με εκτίμηση και μια ζεστή αγκαλιά που θυμίζει την αγκαλιά που δέχεται όποιος αγάπησε και αγαπήθηκε πραγματικά. Δεν υπάρχουν άλλες λέξεις. Οι λέξεις τελείωσαν με αυτές και η χαρά μας. Οι λέξεις που βγαίνουν πλέον από το στόμα μας είναι τα λόγια της λύπης. Δεν υπάρχουν άλλα όνειρα… δεν έχουμε τίποτα άλλο να ξεπουλήσουμε, εκτός από την ψυχή μας. Δεν υπάρχει ελπίδα, δεν φυτρώνει πλέον σε αυτόν τον κήπο. Δεν υπάρχει αγάπη… τουλάχιστον όχι μέσα σε αυτούς τους χάρτες. Δεν έχουμε αλλά δάκρυα… το χαρτί έχει μουσκέψει πλέον και δεν αντέχει άλλα. Μα υπάρχει ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά και μια καλησπέρα, για να μας θυμίζει… ότι κάποτε ζούσαμε και εμείς.
Οι στενοί δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά μα κρύβουν την αλήθεια. Ο ήλιος βγήκε και με βρήκε με ορθάνοιχτα και πρησμένα από την αϋπνία μάτια. Με ένα τσιγάρο καπνίζω τις σκέψεις που ψαρεύω, στο ορμητικό ποτάμι του λόγου που με τάραξε, για να κρατηθούν για λίγο παραπάνω ως που να τις σβήσει ο άνεμος της λήθης, όπως σβήνει το σφουγγάρι του δασκάλου, τα γράμματα από κιμωλία από την ράχη του Σοφού, και μόνου, μαυροπίνακα, στην παλιά σκονισμένη τάξη. Ξημέρωσε και απόψε. Ακόμη ένα πρωί που ο καφές και τα τσιγάρα μου κάνουν παρέα… στο μακρύ μου ταξίδι για την πολυπόθητη χώρα του Μορφέα. Αλλά όχι… κάτι έχει αλλάξει. Συννεφιά πηχτή απλώνει στον μαύρο ουρανό μου. Πλησιάζει καταιγίδα… Φόβος και χαμός, βροντές και αστροπελέκια στις πύλες της ψυχής μου. Η ώρα που θα δείξει εάν υπήρξα αληθινός έφτασε. Η σύγκρουση θα δείξει ένα υπάρχει αρκετό ατσάλι στο αίμα της ψυχής μου, ή εάν η μάταιη σκιά μου σβήσει, σαν ξεφτισμένη κουκίδα στους παλιούς χάρτες της ζωής. Θα καλυφτώ από τη βροχή για να μην ξεπλύνει στο πέρασμα της τις αμαρτίες που αγάπησα. Έρχεται το φως και θα πρέπει να κρυφτώ ακόμα μια φορά πίσω από το μικρό μου δάχτυλο. Εάν το φως διαλύσει την σκιά μου θα χαθώ… μα εάν είναι να μάθω την αλήθεια… θα είναι ένας δίκαιος χαμός. Έχω δουλειά… έχω ακόμα πολύ ψυχή και πολύ μελάνι να δώσω, προτού υπάρξω. Ήρθε η ώρα για μια φορά στην ζωή μου να μάθω. Ήρθε η ώρα να μάθω την ψυχή σου. Ήρθε η ώρα να μάθω τι προτιμάς περισσότερο για δώρο στην γιορτή σου, το χαμόγελο μου, ή την αλήθεια που θα βγάλει το κουφάρι μου. Ακόμα μια λέξη ανούσια ή να ακουμπήσω την καρδιά μου πάνω στο Ναό σου; Γιατί ναι… θα μπορούσα. Θα μπορούσα να άφηνα την καρδιά μου σε εσένα , μόνο και μόνο για να είναι λίγο ποιο κοντά στον παράδεισο. Θα μπορούσα μετά να φύγω μακριά της και μακριά σου, γιατί οι αμαρτίες της ψυχής μου δεν πρέπει να μολύνουν τον παράδεισο… ούτε τον σπάνιο Ναό σου.
Τίποτα δεν έχει σημασία σε όσα γράφω εδώ, με το τσιγάρο μου για παρέα. Σημασία έχει ότι για πρώτη φορά θα έχω νιώσει ποιος άνθρωπος υπάρχει για να νιώσει εμένα. Γιατί κατά βάθος το μόνο που ζητούσα σε ολόκληρή ζωή… ήταν να υπάρξω… για λίγο… μέσα στο ξενοδοχείο της ψυχής ενός ανθρώπου. Του ανθρώπου που στα μάτια του θα αντικρίζω τα μάτια μου, χωρίς να φοβάμαι την όψη της ψυχής μου. Και εάν το βρήκα, τότε θα μπορέσω να συνεχίσω ήσυχος το φευγιό μου, μακρυά από ότι μπορεί και να αγαπήσω… και λίγο ποιο κοντά προς το τίποτα.
Ψάχνω να σε βρω... προσπαθώ να σε καταλάβω... θέλω να δω την ψυχή σου. Και ψάχνω μέσα σε χιλιάδες λέξεις αυτές που θα ξεκλειδώσουν την ψυχή σου... και χάνομαι στο τίποτα γιατί δεν μπορώ να ακούσω την φωνή σου. αυτή που σιγοτραγουδάει όταν αλλάζει ο ήλιος το βλέμμα της σκιάς μας.
Και σε ψάχνω στο παντού και στο τίποτα... ψηλαφίζοντας με κλειστά τα μάτια για να βρω ότι αγάπησα τότε, στο κάποτε, και ας μην ήμουν εκεί. γιατί και τότε έβλεπα την μορφή σου πίσω από ξένα μάτια... και με τα μάτια μου κλειστά. Ήξερα πως υπάρχεις, σε έψαχνα, καρτερούσα την στιγμή που θα φανείς. ήλπιζα... Για μια τελευταία φορά θα προσπαθήσω να δώσω την μάχη που πάντα με έκανε να τρέχω. Γιατί έαν δεν προσπαθήσω για την ψυχή σου... δεν θα είμαι άξιος να προσπαθήσω για τίποτα άλλο.
Την ψυχή σου είδα... την ψυχή σου αναγνώρισα...