Χωρίς παραλήπτη..

Γράμμα με η χωρίς παραλήπτη....

Η ζωη ειναι ολο επιλογες.
Δεν υπαρχει σωστο και λαθος φτανει να ξερεις οτι το παρελθον χτιζει το μελλον.
Μια σπιθα κανει φλογες και μια σταγονα βροχη.
Μια μονο επιλογη αλλαζει ολη την πορεια της ζωης μας.
Και σιγουρα δεν υπαρχει πεπρωμενο οσο εμεις παιρνουμε αποσπασματα απο το τραγουδι της ζωης.
Πεπρωμενο σημαινει απραξια στις αποφασεις.
Ο δρομος μου εισαι εσυ,σωστος η λαθος,πυρκαγια η πλημμυρα.
Εγω σε ψαχνω στα τραγουδια μου.
Σ'αυτα που βαζουμε στο δισκο της ζωης για να γινουμε σταρ της αγαπης.
Μαζι αλλα και χωρια θ'αγαπιομαστε για παντα......

...γινεται ν'αγαπας χωρις να εξαρτασαι???...
...γινεται ν'αγαπας χωρις να τρεμεις να μη χασεις???...
...γινεται ν'αγαπας χωρις να λαχταρας να σ'αγαπαει κι ο αλλος???...

Το να γραφω αυτα που νιωθω ειναι για μενα ταξιδι..Το ταξιδι ομως της επιστροφης η μηπως της φυγης??? Τα συναισθηματα μου χανουν την εννοια τους οταν γινονται λεξεις... Η μεταφραση χανει. Και η αληθεια ειναι οτι ποτε δεν ημουν ιδιαιτερα καλη στα λογια,τωρα ομως περισσοτερο.. Απλα μεγαλωνουν οι αμφιβολιες μου,γεννιουνται νεα ερωτηματικα και δε θελω αλλα. Ηδη ειναι πολλα. Θελω καθαρα πραγματα. Ξεκαθαρα. Ποια ειμαι? Ουτε εγω ξερω. Τι με χαλαει? Ουτε εγω ξερω.
Αληθεια,ποια και τι ειμαι??? Που χαθηκε ο εαυτος μου και ποτε???Αυτες οι ψυχρες λεξεις δεν μπορουν ν'αποτυπωσουν το μεσα μου. Κι οσο δε μπορω να τα βγαλω σωστα απο μεσα μου τοσο πιο πολυ νιωθω να χανομαι. Ποτε θα μαθω να μην τρεχω μακρια??? Να μην υποτασσομαι??? Δεν ειμαι πια παιδι. Αλλα ακομη και να 'μαι θα πρεπει επιτελους να μαθω ν α παιζω και με αλλους. Αν και μονον αν εγω επιδιωκω αυτο που ειμαι.. Αλλα αληθεια πως γινεται να επιδιωκω κατι που σιχαινομαι τοσο πολυ??? Αυτο φοβαμαι. Και να μη χασω το μυαλο μου. Αλλα οσο παει ολο και χανομαι πιο πολυ. Μπορω να πω πως παραλογιζομαι. Ισως γι'αλλη μια φορα να φοβαμαι υπερβολικα. Γι'αλλη μια φορα ν'αφηνω τις σκεψεις μου να με καταβαλουν.
Ισως φταιω κι εγω που δεν ειδα τοτε την πλανη. Που μπορεσα να πιστεψω πως εχω κι εγω το δικαιωμα να κανω κατι τετοιο. Αλλα ηρθε η μοιρα και μου δειξε απλα τη θεση μου. Μια θεση που εγω ειχα ξεχασει. Το ειχα ξεχασει κι αυτο ηταν η τιμωρια μου.Ετσι κι αλλιως ομως δεν μου αντιστοιχει κατι περισσοτερο. Δεν μου αξιζει γιατι εγω ημουν αυτη που προτιμησα ν α κρυφτω και να κρυψω την αληθεια. Γιατι αρνηθηκα να την κοιταξω καταματα κι επειτα να την πω. Κι εχασα. Εκατσα να περιμενω αυτο που ηξερα πως θα ερχοτα,μα δε θελησα ποτε να το αντιμετωπισω ουσιαστικα. Δε θελησα να δω ποσο δειλη ημουν τελικα μπροστα στην αληθεια. Προτιμησα να ξεχαστω παρα να αναδιοργανωθω.
Τωρα τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα. Τουλαχιστον δεν θα χα τετοιο βαρος πανω μου. Οχι,δεν ηθελα να το μοιρασω στα δυο..απλα να απαλυνω την "αμαρτια". Να ξερω πως θα ταν διπλα μου. Μακαρι να ηξερε την αληθεια,μακαρι...
Ναι! Η ζωη εχει πικρη γευση...ΕΠρεπε να το ηξερα ως τωρα...

kazam.gr

Σου λλ.....λεω!!! Το πλουμιστό σου φως ξεχύθηκε
μέσα απ'τις γρίλιες της λήθης.
Άκου!
Σου μιλώ με τη γλώσσα των βουβών στιγμών,
αυτήν,
που κάνει τη σιωπή να ηχεί,
κώδικας μυστών.
Με δαχτυλίδια καπνού πλαισιώνω την αόρατη εικόνα σου.
Δεν την βλέπω μα υπάρχει παντού.
Μου γνέφει και φοβάμαι μην ξεχάσω τα απογεύματα,
που ο αέρας μαγεμένος μας χάιδευε τη ράχη.
Τότε, ακόμα το όνειρο δεν είχε ταξιδέψει μόνο,
πέρα από τα σύνορα του έναστρου κόσμου.
Κι εγώ βυθιζόμουν γυμνή στης ψυχής σου τη θάλασσα!
Όταν μέσα μου πάφλασσαν τα αγριεμένα της κύματα,
γεννήθηκε η φυλακή της αγάπης σου.
Όρμα σου φώναζα στις κλειδωμένες πόρτες της,
να τρέξουμε μαζί ελεύθεροι.
Μα χάθηκες αφήνοντας τα τείχη της ανέπαφα.
Τώρα ζητώ να μη μεθώ πια από τον ήλιο σου,
αν είναι να φεγγοβολά, έτσι, ξένος...
Να ρίξω την ελπίδα στη φωτιά σαν γράμμα ερωτικό,
να εξαγνιστώ από τη δυσωδία του ανέγγιχτου βλέμματος.
Ας έπινες μονάχα, μια κούπα από το νέκταρ της ψυχής μου.
Με σμίλεψες όπως το κύμα την ακτή,
όπως το βράχο η άμμος...
kata-fygio.pblogs.gr/