ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΗ ΖΩΗ!

Χιλιάδες είναι οι συνάνθρωποί μας που δρασκέλισαν το σκαλοπάτι του θανάτου, εγκατέλειψαν τον κόσμο, είδαν με τα μάτια της ψυχής τους τη μετά θάνατον ζωή και επέστρεψαν.

Οι μαρτυρίες της μεταθανάτιας εμπειρίας είναι ατελείωτες. Δεν είναι λίγοι ακόμη και οι συμπατριώτες μας (ανάμεσά τους και επώνυμα πρόσωπα) που «έζησαν» το θάνατο!


Συγκλονιστικές μαρτυρίες αυτών που επέστρεψαν από την αντίπερα όχθη!

Ξεκινώντας το αφιέρωμα αυτό, θα αναφερθούμε σε μια από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες που έζησε ποτέ άνθρωπος. Πρόκειται για την απίστευτη περιπέτεια του Τσότσνιε Γκριγκορίεβιτς Ροντονάγια, ο οποίος δολοφονήθηκε από την Κα Γκε Μπε το 1976. Νεκρός για τρία ολόκληρα μερόνυχτα, ο Τσότσνιε επέστρεφε στη ζωή τη στιγμή που οι γιατροί προχωρούσαν στη νεκροψία. Και φυσικά είχε πολλά να πει για την τριήμερη απουσία του από τα εγκόσμια!

14 Σεπτεμβρίου 1976: Για την Κα Γκε Μπε, ο Τσότσνιε Γκριγκορίεβιτς Ροντονάγια είναι καλός μόνο όταν θα είναι νεκρός! Η απόφαση της δολοφονίας του Τσότσνιε έχει ληφθεί εδώ και αρκετούς μήνες στα κεντρικά γραφεία τής -τότε- σοβιετικής υπηρεσίας πληροφοριών και ασφάλειας του κράτους. Ο νεαρός Γεωργιανός θεωρείται επικίνδυνος για το ανώτατο όργανο της Σοβιετικής Ένωσης και πρέπει να εξαφανισθεί από προσώπου γης. Επειδή είναι αγαπητός σε μεγάλη μερίδα των συμπατριωτών του, η όλη επιχείρηση θα έχει την κάλυψη ατυχήματος.

Όλα έχουν οργανωθεί στην εντέλεια. Εκείνο το σκοτεινό απόγευμα της 14ης Σεπτεμβρίου το αυτοκίνητο με τους πράκτορες της KGB αναπτύσσει τρελή ταχύτητα την ώρα που ο Ροντονάγια διασχίζει το δρόμο. Ο προφυλακτήρας του αυτοκινήτου χτυπάει με μανία το σώμα του νεαρού, που εκτινάσσεται δεκάδες μέτρα μακριά, καταμεσής του δρόμου της γεωργιανής πρωτεύουσας. Ο «στόχος» βρίσκεται ήδη αναίσθητος και αιμόφυρτος. Όμως, αυτό δεν είναι αρκετό για τους εντεταλμένους της KGB, που θέλουν να δώσουν μια καλή αναφορά στους ανωτέρους τους. Το αυτοκίνητό τους κάνει στροφή 180° και κατευθύνεται πάνω από τον νεαρό Γεωργιανό, συνθλίβοντάς του το κρανίο και τη σπονδυλική στήλη. Η τρελή κούρσα των δολοφόνων τελειώνει μόνο όταν οι τελευταίοι βεβαιώνονται ότι η αποτρόπαια αποστολή τους έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Το αυτοκίνητό τους εξαφανίζεται μέσα στην ομίχλη και, λίγες ώρες αργότερα, ένα ασθενοφόρο μεταφέρει το νεκρό σώμα του Ροντονάγια στο νεκροθάλαμο. Για τη σοβιετική υπηρεσία αντικατασκοπίας όλα έχουν τελειώσει. Ωστόσο, για τον υπόλοιπο κόσμο και για τον Τσότσνιε, τώρα αρχίζουν όλα.

Τρεις μέρες στην κατάψυξη!

Η σορός του Τσότσνιε μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Νοσοκομείο του Τμπίλισι (Τυφλίδα), όπου απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του, και τοποθετήθηκε στην κατάψυξη.Έπειτα από τρεις ολόκληρες ημέρες και νύχτες, μεταφέρθηκε πάνω στο ψυχρό μάρμαρο για τη διαδικασία της νεκροψίας. Ο νεκρός τοποθετήθηκε στο κρεβάτι και, ξαφνικά, άνοιξε τα μάτια του! Ο γιατρός, πιστεύοντας ότι οι μυϊκές συσπάσεις προκάλεσαν τη στιγμιαία αυτή αντίδραση, με μια κίνηση ξανακλείνει τα μάτια του νεκρού και αρχίζει το έργο του. Το νυστέρι γλιστρά πάνω στο παγωμένο σώμα του. Πέρα από κάθε φαντασία και προσδοκία ο Τσότσνιε είναι εδώ και μάλιστα είναι ζωντανός!

Όπως ήταν φυσικό, η «νεκρανάσταση» του Τσότσνιε άφησε άφωνους τους γιατρούς, που έκαναν νεκροψία αλλά και τον ίδιο τον πρωταγωνιστή! Λίγες ώρες αργότερα ο Ρώσος «Λάζαρος» άρχισε να διηγείται στους υπεύθυνους του νεκροτομείου την απίστευτη εμπειρία του. Είχε περάσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, τρία εικοσιτετράωρα στον Άδη και τα λόγια του είχαν ιδιαίτερη βαρύτητα.

Ο Ροντονάγια ανέφερε ότι λίγο μετά το θάνατό του βρέθηκε σε έναν κόσμο, όπου κυριαρχούσε το φως και οι νόμοι της «γήινης» επιστήμης δεν είχαν καμία σημασία! Όσο ήταν «νεκρός» μπορούσε να μετακινηθεί σε οποιαδήποτε απόσταση μέσα σε μηδενικό χρόνο, να «δει» πίσω από τους τοίχους, να διαβάσει τη σκέψη των άλλων και να ταξιδεύει παντού, χωρίς κανένα εμπόδιο! Κανένας από τους επιστήμονες, που βρέθηκαν στο προσκέφαλο του Γεωργιανού, δεν πίστεψε το φοβερό ταξίδι από την αιωνιότητα στην πεζή ζωή, μέχρι τη στιγμή που ο Τσότσνιε έδωσε λεπτομέρειες που κανένα μάτι δεν μπορούσε να δει κατά τη διάρκεια της απουσίας του.

Όσο ο Τσότσνιε ήταν για τους άλλους «νεκρός», ταξίδεψε μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Σε ένα μαιευτήριο που βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, ένα μωρό γεννιόταν. Το νεογέννητο είχε πρόβλημα στην καρδιά και στο μηριαίον οστούνπαρουσίαζε δυσπλασία. Η «ψυχή» του Ροντονάγια είχε «δει» το πρόβλημα του βρέφους και το ανέφερε αμέσως μετά την επιστροφή του στη ζωή!

Λίγες μέρες αργότερα ακολούθησε η επαλήθευση όσων ο αναστηθείς ανέφερε ότι είδε κατά τη διάρκεια του θανάτου του. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν κι ένα μικρό παιδάκιπου γεννήθηκε με φύσημα στην καρδιά και ελαττωματικό μηριαίο οστό, όπως ακριβώς είχε περιγράψει ο Τσότσνιε !

Οι εμπειρίες των ανθρώπων που πέθαναν και επέστρεψαν στη ζωή

Οι μεταθανάτιες εμπειρίες συνήθως έχουν προκληθεί έπειτα από σοβαρό ατύχημα, από καρδιακή ανακοπή και, αρκετές φορές, κατά τη διάρκεια εγχειρήσεων. Οι άνθρωποι αυτοί που φαινομενικά «πέθαναν», όταν επέστρεψαν στη γήινη ζωή τους παρουσίασαν μια βαθιά αλλαγή. Έμαθαν να αντιμετωπίζουν εντελώς διαφορετικά τη ζωή, αγαπώντας κάθε στιγμή της.

Θεωρούν πως τα πιο ουσιαστικά πράγματα στη ζωή είναι η αγάπη και η γνώση, γιατί είναι και τα μοναδικά που μπορεί ένας άνθρωπος να μεταφέρει μαζί του στον άλλον κόσμο.

Ας εξετάσουμε όμως τις εμπειρίες που μας ενδιαφέρουν. Θα πρέπει να τονίσουμε πως πολλά από τα στοιχεία που παραθέτουμε προέρχονται από το βιβλίο του Αμερικανού γιατρού Raymond Moody (Ρέιμοντ Μούντι) που φέρει τον τίτλο «Το Φως μετά τον σωματικό θάνατο» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, επειδή ο δρ Μούντι έχει συνεργαστεί με πολλούς επιστήμονες (γιατρούς, ψυχιάτρους, κοινωνιολόγους κ.λπ.) που κι εκείνοι προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτά τα φαινόμενα.

Πολλοί άνθρωποι που έπεσαν σε κώμα, καθώς ήταν ναρκωμένοι κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης, ένιωσαν να φεύγουν από το σώμα τους. Μόλις συνέβαινε αυτό, αυτόματα σταματούσε κάθε είδους πόνος στο φυσικό σώμα. Στη συνέχεια, ορισμένοι περιέγραψαν πως πέρασαν κάποιου είδους τούνελ, το οποίο κατέληγε σ’ ένα εκτυφλωτικό φως.

Ο δρ Μούντι, σύμφωνα με τις έρευνες που έκανε, αναφέρει πως όταν ένα άτομο περάσει από το τούνελ, συνήθως συναντιέται με φωτεινά όντα. Τα όντα αυτά δεν αποτελούνται από συνηθισμένο φως, αλλά λάμπουν με μια όμορφη και έντονη λάμψη που φαίνεται να διαποτίζει τα πάντα γύρω τους και γεμίζει τον άνθρωπο με αγάπη.

Μάλιστα, ένα άτομο που βίωσε αυτή την εμπειρία είπε: «Θα μπορούσα να το ονομάσω “φως” ή “αγάπη” και θα σήμαινε το ίδιο πράγμα». Μερικοί λένε πως είναι σαν να σε λούζει μια βροχή από φως. Αναφέρουν, επίσης, πως το φως αυτό είναι πολύ πιο λαμπρό από οποιοδήποτε άλλο φως υπάρχει στη Γη, αλλά, παρ’ όλη τη λαμπρότητά του, δεν ενοχλεί τα μάτια, αντιθέτως, είναι ζεστό, παλλόμενο και ζωντανό.

Όταν ο άνθρωπος που «πέθανε» παρατηρήσει τον εαυτό του, θα δοκιμάσει μια έκπληξη βλέποντας πως και ο ίδιος έχει ένα φωτεινό σώμα. Στην κατάσταση αυτή, ο φαινομενικά νεκρός συναντιέται συχνά με φίλους και συγγενείς που έχουν πεθάνει. Συχνά αναφέρει πως αυτοί οι φίλοι ή οι συγγενείς έχουν ένα ίδιο παράξενο φωτεινό σώμα, όμοιο με το δικό του.

Μια τέτοια εμπειρία είχε ένας μεγάλος θεμελιωτής της Ψυχανάλυσης, ο Καρλ Γιουνγκ, όταν το 1944 έπαθε καρδιακή προσβολή. Είπε ότι ένιωσε πως ο εαυτός του υψώθηκε πολύ γρήγορα σ’ ένα σημείο του Διαστήματος, πολύ πιο επάνω από τη Γη.

Για πολλούς ανθρώπους η μεταθανάτια εμπειρία είναι ένα τόσο ευχάριστο συμβάν, νιώθουν τόσο πολύ άνετα, ελεύθεροι και ευτυχισμένοι, ώστε δεν θέλουν να επιστρέψουν. Γι’ αυτό και συχνά θυμώνουν με τους γιατρούς που τους φέρνουν πίσω. Όμως, αυτό το συναίσθημα του θυμού διαρκεί πολύ λίγο.

Όλα τα άτομα ανέφεραν πως εάν είχαν να σκεφθούν μόνον τον εαυτό τους θα έμεναν. Συνήθως όμως ήθελαν να γυρίσουν, επειδή είχαν παιδιά που ήθελαν να τα μεγαλώσουν ή για να μην αφήσουν τους γονείς τους. Όμως, εκτός από αυτά τα χαρακτηριστικά που περιγράφουν από κοινού σχεδόν όσοι πέρασαν την εμπειρία αυτή, αναφέρουν επίσης πως ο χρόνος δεν μοιάζει καθόλου με το συνηθισμένο χρόνο της Γης.

Ο δρ Μούντι αναφέρει πως τα όρια που μας επιβάλλει ο χρόνος και ο χώρος στη μεταθανάτια ζωή καταρρέουν.

Ορισμένοι άνθρωποι περιέγραψαν το χρόνο λέγοντας πως έμοιαζε σαν να υπάρχουν στην αιωνιότητα. ’Ατομα με τέτοιες εμπειρίες λένε πως όταν βρίσκονταν έξω από το σώμα τους και παρακολουθούσαν από ψηλά τους γιατρούς να τους χειρουργούν, μπορούσαν –εάν ήθελαν– να μετακινηθούν στιγμιαία στην αίθουσα αναμονής και να δουν τα οικεία τους άτομα. Χρειαζόταν μόνο να σκεφθούν πού ήθελαν να πάνε και πήγαιναν αμέσως. Εμπειρίες όπως η τελευταία –αναφέρει ο δρ Μούντι– είναι ίσως η καλύτερη απάντηση σε εκείνους που πιστεύουν ότι οι μεταθανάτιες εμπειρίες δημιουργούνται επειδή ο εγκέφαλος «παίζει παιχνίδια με τον εαυτό του». Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν πως αυτού του είδους οι εμπειρίες είναι αληθινές.

«Κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης» αναφέρει ο δρ Μούντι «η γυναίκα που χειρουργούσα βγήκε από το σώμα της, πήγε στην αίθουσα αναμονής των ασθενών και είδε πως η μικρή της κόρη φορούσε ρούχα εντελώς αταίριαστα μεταξύ τους».

Πράγματι, η υπηρέτρια, είχε φέρει τη μικρή κόρη της ασθενούς στο νοσοκομείο, βιαστικά ντυμένη.

Άλλη μια τέτοια εμπειρία συνέβη σε μια ηλικιωμένη γυναίκα που προσπαθούσε ο δρ Μούντι να επαναφέρει στη ζωή. Περιγράφει χαρακτηριστικά: «Της χτυπούσα την καρδιά στην αίθουσα των έκτακτων περιστατικών και η νοσοκόμα που με βοηθούσε έτρεξε σε μια άλλη αίθουσα για να φέρει ένα μπουκαλάκι με κάποιο φάρμακο που χρειαζόμασταν. Το μπουκαλάκι αυτό έχει γυάλινο λαιμό και πρέπει να το κρατάει κανείς σε χαρτοπετσέτα την ώρα που το σπάει για να μην κοπεί. Όταν επέστρεψε η νοσοκόμα, ο λαιμός του μπουκαλιού ήταν σπασμένος για να μπορέσω να χρησιμοποιήσω αμέσως το φάρμακο. Όταν συνήλθε η ασθενής, κοίταξε γλυκά τη νοσοκόμα και της είπε: “Αγαπητή μου, είδα τι έκανες σ’ εκείνη την αίθουσα, να ξέρεις ότι κάποια μέρα θα κοπείς άσχημα”. Η νοσοκόμα σοκαρίστηκε και παραδέχθηκε ότι στη βιασύνη της είχε σπάσει το γυάλινο λαιμό του μπουκαλιού με γυμνά δάχτυλα. Η ασθενής μάς είπε πως καθώς προσπαθούσαμε να την επαναφέρουμε στη ζωή, είχε ακολουθήσει τη νοσοκόμα που πήγαινε στην άλλη αίθουσα, για να δει τι θα κάνει».

Ο δρ Μούντι αναφέρει ότι έπειτα από μια μεγάλη δημοσκόπηση που έκανε το Αμερικανικό Ινστιτούτο Δημοσκοπήσεων Gallop, το 1982, διαπιστώθηκε πως οκτώ εκατομμύρια ενήλικες Αμερικανοί είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες.

Μια άλλη έρευνα, με τίτλο «Μελέτη Εβεργκρίν», εξέτασε τις μεταθανάτιες εμπειρίες 49 ατόμων, κατοίκων των βορειοδυτικών Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ερευνητές που ανήκαν στο Πολιτειακό Κολέγιο Εβεργκρίν, στην Ολυμπία της Ουάσινγκτον, κατέληξε στα ίδια συμπεράσματα.

Σε μερικές περιπτώσεις, αν και σε πολύ μικρό ποσοστό, η μεταθανάτια εμπειρία περιλαμβάνει και προβλέψεις για το μέλλον.

Κάτι τέτοιο συνέβη στον ίδιο τον δρ Μούντι που αφηγείται την περίπτωση μιας γυναίκας που είχε μια μεταθανάτια εμπειρία το 1971. Είχε πάθει καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης, και είχε θεωρηθεί κλινικά νεκρή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στη διάρκεια της εμπειρίας της, συναντήθηκε με ένα φωτεινό ον που τη βοήθησε να επανεξετάσει τη ζωή της και της έδωσε πληροφορίες για το μέλλον. Προς το τέλος της εμπειρίας της, της έδειξε την εικόνα του δρα Μούντι και της έδωσε το όνομά του λέγοντάς της πως όταν θα ερχόταν η κατάλληλη στιγμή θα έπρεπε να αφηγηθεί την ιστορία στον δρα Μούντι, κάτι που έγινε τον Οκτώβριο του 1975.

Το κοινό στοιχείο σε όλες τις μεταθανάτιες εμπειρίες είναι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν τρόπο σκέψης. «Στα είκοσι χρόνια που έρχομαι σε επαφή με άτομα που είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες» λέγει ο δρ Μούντι «δεν έχω βρει ούτε έναν που η εμπειρία αυτή να μην του προκάλεσε πολύ βαθιά και θετική αλλαγή». Η μεταθανάτια εμπειρία βοηθάει τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει τις δυσάρεστες όψεις της πραγματικότητας χωρίς υπερβολικούς συναισθηματισμούς και τον κάνει να σκέπτεται με πιο καθαρό τρόπο, έναν τρόπο πρωτόγνωρο. Σε αυτό το συμπέρασμα έχουν οδηγηθεί και όλοι οι επιστήμονες και οι γιατροί που έχουν ασχοληθεί με το θέμα.

Μια από τις σπουδαίες αλλαγές που συμβαίνει σε αυτούς τους ανθρώπους είναι η απαλειφή του φόβου του θανάτου.

«Αυτό» λέει ο δρ Μούντι «σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους. Για μερικούς, ο κύριος φόβος δημιουργείται επειδή πιστεύουν πως ο θάνατος συνοδεύεται από τρομερό πόνο. Άλλοι ανησυχούν για το ποιος θα φροντίσει τα αγαπημένα τους πρόσωπα κατά την απουσία τους. Άλλοι πάλι τρομάζουν με την ιδέα πως δεν θα υπάρχει πια η συνειδητότητά τους. Πολλοί φοβούνται τις φωτιές της κόλασης, ενώ άλλοι τρομάζουν απλώς με το άγνωστο».

Η αγάπη όμως που ένιωσαν κατά τη διάρκεια της μεταθανάτιας εμπειρίας τους, τους δίδαξε πως ο σκοπός τους ήταν να αναπτυχθούν και να εξελιχθούν ως ψυχές, βοηθώντας ταυτόχρονα και άλλους ανθρώπους σε αυτό.

«Έμαθες να αγαπάς;»

Αυτό είναι το ερώτημα που αντιμετώπισαν όλα σχεδόν τα άτομα που έζησαν μεταθανάτιες εμπειρίες. Μετά την επιστροφή τους από τον άλλο κόσμο, σχεδόν όλοι λένε πως η αγάπη είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή. Πολλοί υποστηρίζουν πως για το λόγο αυτό βρισκόμαστε στη Γη.

Ο δρ Μούντι αναφέρει ότι αυτή η αποκάλυψη αλλάζει ριζικά τις αξίες των περισσότερων ατόμων που πέρασαν τη μεταθανάτια εμπειρία. Ενώ πριν ήταν μισαλλόδοξοι, τώρα αγαπούν όλους τους ανθρώπους. Εκεί που ο υλικός πλούτος ήταν το αποκορύφωμα της επιτυχίας, τώρα βλέπουν σαν υπέρτατο αγαθό την αδελφική αγάπη.

Οι άνθρωποι που έχουν ζήσει τη μεταθανάτια εμπειρία αποκτούν την αίσθηση σύνδεσης με όλα τα πράγματα. Μαθαίνουν πως τα πάντα μέσα στο σύμπαν συνδέονται μεταξύ τους, αλλά οι περισσότεροι δυσκολεύονται να ορίσουν με ακρίβεια αυτή την αίσθηση, ενώ αποκτούν ένα νέου είδους σεβασμό για τη φύση και τον κόσμο γύρω τους. Μερικοί λένε ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα της επανεξέτασης της ζωής τους. Επίσης, ο δρ Μούντι αναφέρει πως τα άτομα με τις μεταθανάτιες εμπειρίες έχουν μια «αίσθηση βιασύνης».

Συχνά αναφέρονται στο πόσο σύντομη είναι η ζωή και πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί. Πολλές φορές όμως εκφράζουν την ανησυχία τους για έναν κόσμο στον οποίο τεράστιες καταστροφικές δυνάμεις βρίσκονται στα χέρια ανθρώπων που αγνοούν όλα αυτά τα πράγματα.

Μια γυναίκα είπε ότι η επανεξέταση δεν δείχνει μόνο τα σημαντικά γεγονότα της ζωής, όπως θα νόμιζε κάποιος, αλλά δείχνει και τα μικρογεγονότα. Για παράδειγμα, ένα από τα περιστατικά που εμφανίστηκε ως πολύ σημαντικό κατά την επανεξέτασή της ήταν κάποια στιγμή που είχε βρει ένα μικρό κοριτσάκι μέσα σ’ ένα πολυκατάστημα. Το κοριτσάκι έκλαιγε και η γυναίκα το έβαλε να καθίσει σε έναν πάγκο και άρχισε να του μιλάει μέχρι που ήλθε η μητέρα του.

Αυτά τα γεγονότα, τα μικροπράγματα που κάνει κάποιος χωρίς καν να τα σκεφθεί παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στην επανεξέταση. Με αυτό τον τρόπο θα έλεγε κανείς πως υποδεικνύεται στον άνθρωπο που περνάει τη μεταθανάτια εμπειρία ότι οι απλές πράξεις καλοσύνης που βγαίνουν αυθόρμητα από την καρδιά είναι οι πιο σημαντικές, επειδή είναι και οι πιο ειλικρινείς.

Μια άλλη σπουδαία ανακάλυψη που έκανε ο δρ Μούντι είναι πως αυτού του είδους οι μεταθανάτιες εμπειρίες οδηγούν πάντοτε σε πνευματικό ενδιαφέρον. Πολλά άτομα με τέτοιες εμπειρίες μελετούν και δέχονται τις πνευματικές αξίες μεγάλων στοχαστών σε θρησκευτικά θέματα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι γίνονται «στυλοβάτες» της θρησκείας τους.

Αντίθετα, μάλιστα, τα άτομα αυτά τείνουν να εγκαταλείψουν τη θρησκευτική λατρεία που στηρίζεται στο δόγμα και υπάρχει μόνο για χάρη του δόγματος. Μια πολύ σαφής και ενδιαφέρουσα περιγραφή αυτής της στάσης δόθηκε στον δρα Μούντι από έναν άνδρα που είχε σπουδάσει θεολογία πριν από τη μεταθανάτια εμπειρία του. Αναφέρει σχετικά: «Μου είπε ο γιατρός μου πως είχα πεθάνει κατά τη διάρκεια της εγχείρησης. Εγώ όμως του είπα πως ζωντάνεψα. Σε αυτό το όραμα είδα πόσο αρτηριοσκληρωτικός βλάκας ήμουν με όλη αυτή τη θεολογία που είχα μελετήσει, και πως κοίταζα αφ’ υψηλού όσους δεν ανήκαν στο δικό μου θρησκευτικό δόγμα ή δεν πίστευαν στις θεολογικές πεποιθήσεις που πίστευα και εγώ. Πολλοί γνωστοί μου θα εκπλαγούν όταν ανακαλύψουν ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για τη θεολογία. Μάλιστα, φαίνεται να βρίσκει μάλλον διασκεδαστικά κάποια τμήματά της, γιατί όταν τον συνάντησα δεν ενδιαφέρθηκε για οτιδήποτε είχε σχέση με το θρησκευτικό δόγμα που ανήκα. Ήθελε να μάθει τι είχα στην καρδιά μου και τι είχα στο κεφάλι μου».

Κλείνοντας αυτό το άρθρο θα πρέπει να τονίσουμε πως οι έρευνες αυτές έγιναν με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια. Έλαβαν μέρος σε αυτές τις έρευνες οι παρακάτω καθηγητές των ΗΠΑ:

Τσαρλς Φλιν, κοινωνιολόγος του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι στο Οχάιο.

Μέλβιν Μορς, παιδίατρος στο Σιάτλ της Ουάσινγκτον. Είναι ο πρώτος που μελέτησε τις μεταθανάτιες εμπειρίες σε παιδιά.

Μάικλ Σάμπομ, καρδιολόγος στην Ατλάντα.

Μάικλ Γκρόσο, διδάκτωρ της Φιλοσοφίας, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κολούμπια.

Κένεθ Ρινγκ, διδάκτωρ της Ψυχολογίας.

Ρόμπερτ Σάλιβαν, στρατιωτικός, με σπουδές Ψυχολογίας.


Οι άνθρωποι αυτοί που

φαινομενικά «πέθαναν»,

όταν επέστρεψαν στη γήινη ζωή τους παρουσίασαν μια

βαθιά αλλαγή. Έμαθαν να αντιμετωπίζουν εντελώς διαφορετικά τη ζωή, αγαπώντας κάθε στιγμή της


Η μεταθανάτια εμπειρία

βοηθάει τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει τις δυσάρεστες όψεις της πραγματικότητας χωρίς υπερβολικούς συναισθηματισμούς και τον κάνει να σκέπτεται

με πιο καθαρό τρόπο, έναν τρόπο πρωτόγνωρο




Βιβλιογραφία:

Raymond Moody jr. M.D.,

«Το Φως μετά το σωματικό θάνατο»