Θέατρο σκιών (στην πολιτική και στην κοινωνία)

Θέατρο σκιών...

--------------------------------------------------------------------------------

Η διαδικασία συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας, η απειλή μίας δίδυμης κρίσης, οι εχθροί του Πολίτη, η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, η εικονική πραγματικότητα και η ανάγκη εξέλιξης της ΕΕ, στο τέταρτο κοινωνικό στάδιο.

Είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως, κανένας Έλληνας Πολίτης δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα το οικονομικό πρόγραμμα της «κυβέρνησης» μας, εξαλείφοντας τουλάχιστον το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Εάν όμως κάτι τέτοιο είναι τόσο εμφανές σε όλους εμάς, τότε δεν μπορεί παρά να ισχύει το ίδιο, τόσο για την κυβέρνηση μας, όσο και για αυτούς που μας το επέβαλλαν - με την «υποταγή» φυσικά της πολιτικής μας ηγεσίας. Αναρωτιέται λοιπόν εύλογα κανείς, ποιος είναι ο αληθινός σκοπός της διαδικασίας «συρρίκνωσης» που δρομολογείται - τι δηλαδή «κρύβεται» πίσω από την εικονική πραγματικότητα, η οποία «προβάλλεται» σε όλους εμάς.

Επειδή όμως δεν είναι σωστό να εξάγονται αυθαίρετα συμπεράσματα, είναι ίσως σκόπιμο να τοποθετηθούμε επιγραμματικά στα κεντρικά μεγέθη, από τα οποία διακρίνεται, με κάποια σχετική ασφάλεια, η αδυναμία επίτευξης του προγράμματος «εξυγίανσης» της Ελληνικής Οικονομίας. Εν πρώτοις λοιπόν, από τον Πίνακα Ι φαίνεται καθαρά μία σημαντικότατη επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών της χώρας μας το 2009, σε σχέση με το 2008. Λαμβάνοντας δεδομένη επί πλέον την πρόβλεψη του ΔΝΤ για το 2010 (ύφεση -4%), καθώς επίσης τη μείωση του ελλείμματος στο περίπου -9,0% (αν και θεωρούμε τα δύο αυτά μεγέθη εξαιρετικά αισιόδοξα – πόσο μάλλον όταν το δημόσιο χρέος το 2009 είναι πιθανότατα υψηλότερο κατά 25 δις €*), καταλήγουμε σε μία «πρόβλεψη» για το 2010, η οποία φαίνεται στην τρίτη στήλη του Πίνακα Ι:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: ΑΕΠ, Έλλειμμα, Δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ποσά σε δις €

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, είναι κατά την άποψη μας δεδομένη η μη επίτευξη των στόχων - πολύ περισσότερο, επειδή διαφαίνεται ότι ευρίσκεται σε εξέλιξη ένα ιδιάζων φαινόμενο (άρθρο μας: ΣΤΑΣΙΜΟΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ: Η «καταδίκη» της χώρας μας σε μία ειδική μορφή του φαινομένου, σύμφωνα με το οποίο η ανεργία αυξάνεται, ταυτόχρονα με την άνοδο των τιμών αγοράς για τους καταναλωτές και τη μείωση των τιμών πώλησης για τη βιομηχανία 9/5/2010), το οποίο ενδεχομένως θα οδηγήσει σε μία κρίση του κλάδου των ακινήτων.

Η συγκεκριμένη αυτή κρίση, «πυροδοτεί» αμέσως μετά μία μεγάλη τραπεζική (δίδυμες κρίσεις), από την οποία είναι σχεδόν αδύνατον να ξεφύγει μία χώρα, εάν δεν αντιδράσει σωστά και έγκαιρα. Πόσο μάλλον όταν, ένας από τους σημαντικότερους πυλώνες της Οικονομίας της είναι ο τουρισμός, ο οποίος δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει αντίστοιχα πτωτική πορεία - ενισχυόμενη ταυτόχρονα από την παγκόσμια κρίση.

Με δεδομένο τώρα ότι, το «ΔΝΤ-πρόγραμμα» δεν αγγίζει σχεδόν καθόλου τις βασικές «πηγές» των προβλημάτων της Ελλάδας (Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών, Ανταγωνιστικότητα), η οποία παραμένει κράτος-μέλος της Ευρωζώνης, χωρίς πλέον κανενός είδους πλεονεκτήματα (ο δανεισμός της με χαμηλά επιτόκια ήταν, κατά την άποψη μας, το μοναδικό «πλεονέκτημα», ενώ έχει πάψει πλέον να υφίσταται), ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος, από την προστασία των πιστωτών της χώρας μας, σε συνδυασμό με την εξουδετέρωση του εκρηκτικού μηχανισμού, ο οποίος ευρίσκεται εντός της - απειλώντας τη σταθερότητα όχι μόνο της Ευρωζώνης (€), αλλά ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η διαδικασία αυτή, την οποία έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας το ΔΝΤ, έχοντας την απαραίτητη εμπειρία, οδηγεί φυσικά στην απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, καθώς επίσης την εξαθλίωση των Πολιτών της χώρας μας – όπως ακριβώς έχει συμβεί σε πολλά άλλα κράτη στο παρελθόν. Ανεξάρτητα από αυτό, τα μεγέθη της Ελλάδας (Πίνακας ΙΙ) θα διαμορφωθούν ως εξής, κατά την άποψη μας (με ύφεση -6% του ΑΕΠ κατά μέσον όρο, για τα έτη 2010 και 2011):

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Προβλέψεις - ΑΕΠ, Έλλειμμα, Δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ποσά σε δις €

Έχοντας λοιπόν την παραπάνω εικόνα, όπως και την απόλυτη βεβαιότητα για την «αποστολή» και τις μεθόδους του ΔΝΤ (άρθρο μας:ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ: Το κυριαρχικό δόγμα του αμερικανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ΔΝΤ, οι κρυφές «παγίδες» του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα 14/3/2010), δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς, τι ακριβώς εξυπηρετεί όλους εμάς η «αδιαμαρτύρητη» αναμονή των προδιαγεγραμμένων αποτελεσμάτων –κυρίως όμως, το πως θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε. Πόσο μάλλον όταν είναι γνωστό το ότι η μάχη, η οποία δεν κερδίζεται σήμερα, είναι ίσως χαμένη για πάντα – ενώ η μοναδική αληθινή ιδιοκτησία μας είναι ο χρόνος. Ο Θεός, εάν περιμένουμε τελικά από Αυτόν βοήθεια, δεν έχει άλλα χέρια από τα δικά μας, όπως αναφέρει πολύ σωστά ο G.Bernanos.

ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Έχουμε την άποψη ότι, ο πλέον «εύκολος» εχθρός μας, στην αντιμετώπιση του, είναι η υπερχρέωση του δημοσίου τομέα μας. Αρκεί να μετατρέψουμε άμεσα ένα μεγάλο μέρος του εξωτερικού χρέους σε εσωτερικό, εκδίδοντας εθνικά ομόλογα στη θέση αυτών που κάθε φορά λήγουν - εφαρμόζοντας παράλληλα μόνοι μας κάποιες από τις μεθόδους του ΔΝΤ (εσωτερική υποτίμηση), για να επιλύσουμε διαχρονικά το πρόβλημα.

Ταυτόχρονα βέβαια, αφού θα διακινδυνεύουμε «έντιμα» τα δικά μας χρήματα, θα εντείνουμε αναγκαστικά τον έλεγχο των κυβερνήσεων μας, έτσι ώστε να καταπολεμήσουμε δραστικά όλες τις σπατάλες του δημοσίου (ειδικά στον τομέα των δημοσίων έργων και του εξοπλισμού), με αποτέλεσμα να μετατραπεί το ελλειμματικό ισοζύγιο σε πλεονασματικό – οι ζημίες δηλαδή σε κέρδη, τα οποία θα αποπληρώνουν σιγά-σιγά το δανεισμό.
Έτσι θα σταματήσουμε την αναδιανομή τω εισοδημάτων μας προς όφελος των ξένων πιστωτών μας ή των διαφθορέων, οι οποίοι «εργάσθηκαν» φιλότιμα, με στόχο την υπερχρέωση μας, ενώ θα ενισχύσουμε την εσωτερική κατανάλωση, κατά το ποσόν των τόκων των ομολόγων. Άλλωστε φαίνεται καθαρά ότι έχουμε (ακόμη) τη δυνατότητα να το επιτύχουμε, εάν εκμεταλλευθούμε σωστά,

(α) την τεράστια περιουσία του δημοσίου (300 δις € ακίνητα, συν 35 δις € επιχειρήσεις), πριν λεηλατηθεί από το ΔΝΤ και τους «εταίρους» μας, από τους δανειστές μας δηλαδή, καθώς επίσης

(β) τα πλεονεκτήματα του ιδιωτικού τομέα μας ο οποίος, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί, είναι συγκριτικά κατά πολύ υγιέστερος από αρκετά άλλα κράτη.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό

Άλλωστε, εάν δεν το κάνουμε και αφεθούμε στα χέρια των άλλων, όχι μόνο θα επιδεινωθούν «ανεπιστρεπτί» τα μεγέθη της χώρας μας (Πίνακες Ι, ΙΙ), αλλά και η ιδιωτική μας περιουσία (ακίνητα, οικόπεδα κλπ), η οποία θα απολέσει τουλάχιστον το 50% της αξίας της, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα – μία τεράστια καταστροφή, τόσο για τη δική μας, όσο και για τις επόμενες γενεές. Χωρίς ανάπτυξη (άρθρο μας:Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ: Η ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών, η «συγκράτηση» των αμοιβών, η εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου, η κερδοφορία των εθνικών επιχειρήσεων, ο περιορισμός των δημοσίων επενδύσεων και οι απαιτήσεις μας από την ΕΕ 30/1/2010), για την επίτευξη της οποίας φυσικά χρειαζόμαστε τη βοήθεια της ΕΕ, καθώς επίσης την διεύρυνση του εξαγωγικού και λοιπού μας «ορίζοντα» σε άλλες περιοχές (Αραβία, Κίνα, Ρωσία κλπ), είναι αδύνατον ποτέ να ξεφύγουμε από το μοιραίο.

Όμως, υπάρχει και ο δύσκολος εχθρός ο οποίος, όχι μόνο θα αντισταθεί με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, αλλά και δεν θα μας επιτρέψει ποτέ να αντιμετωπίσουμε «ορθολογικά» τον «εύκολο» (δημόσιο χρέος, ελλείμματα). Ο εχθρός αυτός δεν είναι άλλος από το «τοκογλυφικό» κεφάλαιο, σε συνδυασμό με τις πολυεθνικές υπερεπιχειρήσεις – μία «δίδυμη παγκόσμια απειλή», η οποία μεγεθύνεται με τη βοήθεια των «εργαλείων» του Bretton-Woods (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, καταλύοντας, αργά αλλά σταθερά, τα εθνικά κράτη.

Στη θέση τους εγκαθίσταται η «άπατρις παγκόσμια διακυβέρνηση» (stateless global governance), η οποία τοποθετεί δύο ξεχωριστά είδη Κοινοβουλίων:

(α) το δημοκρατικά εκλεγμένο Κοινοβούλιο, αυτό δηλαδή που επιλέγεται από τους Πολίτες (όσο μπορούμε να πιστεύουμε στην ελεύθερη βούληση, όταν η πληροφορία είναι απολύτως ελεγχόμενη, συχνά σκόπιμα διαστρεβλωμένη), καθώς επίσης

(β) το «σκιώδες» Κοινοβούλιο (εικονικό, virtual), το οποίο «διέπεται» από τους νόμους της ζήτησης και της προσφοράς.

Το πρώτο είναι προφανώς «τυπικά» (εξωτερικά) κυρίαρχο, ενώ το δεύτερο είναι πρακτικά, ουσιαστικά δηλαδή, παντοδύναμο – αφού αυτό αποφασίζει για τη «μοίρα» των ανθρώπων και των πραγμάτων.

Η «άλωση» τώρα μίας χώρας, η κατάλυση δηλαδή της εθνικής της κυριαρχίας, απαραίτητη προϋπόθεση για την εγκατάσταση των δύο «εξωκοινοβουλευτικών» Κοινοβουλίων, πραγματοποιείται με τη βοήθεια της υπερχρέωσης - η οποία είναι προϊόν του δανεισμού και ιδιαίτερα των τόκων.

Για την επιτυχία αυτού του στόχου, όσον αφορά το δημόσιο, επιστρατεύονται η διαπλοκή και τα παράγωγά της – κυρίως η διαφθορά η οποία, με διάφορες μεθοδεύσεις (άρθρο μας: ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑ Α.Ε. : Οι ιδιαιτερότητες της γερμανικής οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια», η ιστορία της, η φιλοσοφία που την διέπει, η χρηματοδότηση, οι στόχοι, οι μέθοδοι λειτουργίας, τα συμπεράσματα και η απειλή μιας «τευτονικής ευρωένωσης» 7/4/2010), καταφέρνει τελικά να επικρατήσει. Όσον αφορά τον ιδιωτικό τομέα, οι τράπεζες διαδραματίζουν τον κυριότερο ρόλο (πιστωτικές κάρτες, υπερδανεισμός κλπ), με τη βοήθεια της υπερκαταναλωτικής συμπεριφοράς, την οποία «εγκαθιστούν» στον άνθρωπο έντεχνα, κυρίως οι πολυεθνικές επιχειρήσεις (marketing δημιουργία νέων αναγκών κλπ).

Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Κατά τη διάρκεια της Ιστορίας μας έχουμε διανύσει τρείς εξελικτικές περιόδους – ένα γεγονός που επαναλαμβάνεται κάθε φορά στην ατομική μας «πορεία». Η πρώτη είναι η φυσική κοινωνία - οι «θεσμοί» της οποίας είναι η Οικογένεια, οι Συγγενείς, καθώς επίσης η Φυλή. Πρόκειται για μία πρωτόγονη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, η οποία χαρακτηρίζεται από αδύναμους θεσμούς, με «προστατευτική» λειτουργία, περιορισμένη όμως σε έναν μικρό αριθμό ατόμων. Ο άνθρωπος είναι «αλληλέγγυος» μόνο με αυτούς, τους οποίους γνωρίζει «φυσικά» - ή τουλάχιστον με αυτούς, με τους οποίους τον συνδέει το «αίμα» ή ο «μύθος». Οποιοσδήποτε ευρίσκεται εκτός της οικογένειας ή της φυλής, είναι ξένος – οπότε «ενσωματώνει» το ριζικά διαφορετικό, το απρόβλεπτο και επομένως την απειλή, με αποτέλεσμα να πολεμείται, να εκδιώκεται ή να θανατώνεται.

Η δεύτερη είναι η πολιτισμική κοινωνία, η οποία αναπτύχθηκε όταν οι άνθρωποι ξεκίνησαν να δημιουργούν σχέσεις με άλλους ανθρώπους, οι οποίοι δεν ανήκαν στην οικογένεια ή τη φυλή τους. Με τη δημιουργία της πολιτισμικής κοινωνίας, των κοινωνικών κανόνων, της κοινωνικής ηθικής και των κοινωνικών θεσμών, ο άνθρωπος γίνεται «αλληλέγγυος» με άλλα άτομα, τα οποία δεν γνωρίζει – ή δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσει. Η πολιτισμική εξελίχθηκε τελικά στην πολιτική κοινωνία, στο κράτος δηλαδή, το οποίο χαρακτηρίζεται από την «αλληλεγγύη» των Πολιτών του, καθώς επίσης από ισχυρούς νόμους και θεσμούς, οι οποίοι προστατεύουν έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων - τόσο στις μεταξύ τους σχέσεις, όσο και απέναντι στους εχθρούς τους.

Το σύγχρονο άτομο είναι απαραίτητο να διανύσει, κατά τη διάρκεια της κοινωνικής ενσωμάτωσης του, και τα τρία στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Έτσι, τα παιδιά παραμένουν στους γονείς τους, στη φυσική κοινωνία δηλαδή, μόνο για εκείνο το χρονικό διάστημα που απαιτείται για την εξασφάλιση της επιβίωσης τους. Στη συνέχεια, τα παιδιά «αποσυνδέονται» από την οικογένεια και δημιουργούν σχέσεις με άλλα άτομα, εκτός του άμεσου οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Αργότερα, ενσωματώνονται στο κράτος, λειτουργώντας πλέον στα πλαίσια των νόμων και των θεσμών του (προφανώς, το κυρίαρχο «στοιχείο» της ανθρώπινης εξέλιξης είναι η αλληλεγγύη).

Συμπεραίνεται περαιτέρω ότι, τόσο στην Ιστορία, όσο και στη ζωή του ανθρώπου, η εθνική κυριαρχία διαδραματίζει έναν πολύ σπουδαίο ρόλο. Έχει άμεση σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς επίσης με το θεμελιώδες Δίκαιο – δηλαδή, με το «κοινωνικό συμβόλαιο» (αποφεύγουμε συνειδητά την έννοια «Σύνταγμα», αφού δεν είναι πάντοτε «συμβατό» με την κοινή βούληση). Ενσωματώνει την κοινή θέληση, την ισότητα όλων απέναντι στο νόμο, καθώς επίσης την αυτονομία των Πολιτών. Όλοι μας θεωρούμε ότι, το Κοινοβούλιο που εκλέγουμε είναι κυρίαρχο, ενώ ευρίσκεται στη θέση του για να προστατεύσει το Δίκαιο - καθώς επίσης για να εγγυηθεί την ομαλή κοινωνική λειτουργία και την έννομη τάξη.

Η έννοια του Δικαίου γνωρίζουμε ότι προέρχεται από το ότι, ο κάθε Πολίτης παραιτείται ηθελημένα από ένα μέρος της ελευθερίας του, με στόχο να προστατευθεί η ελευθερία του συνόλου. Οι κανόνες πηγάζουν από τον εθελούσιο περιορισμό των ανθρωπίνων ελευθεριών, ενώ το Δίκαιο «ενσωματώνει» τα συμφέροντα του συνόλου - τα μέρη του οποίου, τα άτομα δηλαδή, θυσιάζουν ουσιαστικά ένα κομμάτι της ελευθερίας τους. Κατ’ επέκταση, το Δίκαιο προστατεύει τη δική μας ελευθερία σε σχέση με τους άλλους, ενώ μας επιτρέπει να «διαχειριζόμαστε» απροβλημάτιστα τη ζωή μας.

Περαιτέρω, σε τακτά χρονικά διαστήματα, διενεργούνται γενικές, ελεύθερες και μυστικές εκλογές, όπου οι Πολίτες ενός κυρίαρχου κράτους έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν την πολιτική τους ηγεσία – «εκδιώκοντας» ενδεχομένως την προηγούμενη, εάν δεν ήταν συνεπής με τις «υποσχέσεις» της ή με τις «οδηγίες» των Πολιτών, «ανεπαρκής», διεφθαρμένη ή οτιδήποτε άλλο.

Όταν όμως οι βασικοί κανόνες λειτουργίας ενός κράτους «παραλύουν», σαν αποτέλεσμα της επιβολής της δικτατορίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (όπως συμβαίνει όταν εγκαθίσταται το ΔΝΤ σε μία χώρα), τότε η κοινωνία καταλύεται - απειλούμενη με την επικράτηση των κανόνων της ζούγκλας. Ειδικότερα, ο «μονομάχος» (Gladiator) γίνεται πλέον το σημείο αναφοράς του επικρατούντος κοινωνικού μοντέλου, με την έννοια ότι ο ισχυρός έχει πάντοτε δίκιο – ενώ ο αδύναμος άδικο. Η ήττα θεωρείται αποκλειστικά ευθύνη του εκάστοτε ηττημένου, ενώ ερμηνεύεται σαν το αποτέλεσμα της «ενοχικής», «θυματοποιημένης» αδυναμίας του «χαμένου».

Συνεχίζοντας, οι θεμελιώδεις αρχές του μονοπωλιακού καπιταλισμού, οι οποίες επιβάλλονται σε μία ηττημένη χώρα με τη βοήθεια του ΔΝΤ (μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία των πολυεθνικών επιχειρήσεων, μικρότερη δυνατή φορολόγηση τους, απεριόριστος ανταγωνισμός χωρίς κανόνες, παγκοσμιοποίηση της ανταλλαγής εμπορευμάτων, πλήρη ελευθερία κίνησης και λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καταστροφή των αυτοχθόνων πολιτισμών), καταλύουν εντελώς την εθνική της κυριαρχία - ενώ αντιτίθενται σε όλες τις αξίες του «διαφωτισμού», οι οποίες αποτελούν τα θεμέλια της σημερινής ευρωπαϊκής κουλτούρας.

Σε τελική ανάλυση, τα τρία στάδια της κοινωνικής εξέλιξης «διαγράφονται», το κοινωνικό συμβόλαιο παύει να έχει ισχύ και ο νόμος της ζούγκλας υπερισχύει. Τέλος, μετά την καταστροφή της συνεκτικής μεσαίας τάξης, η κοινωνία διαιρείται σε δύο κατηγορίες, στους πλούσιους και τους εξαθλιωμένους - έτσι ώστε να υποτάσσεται καλύτερα στο απολυταρχικό καθεστώς (κατά το «παράδειγμα» των Η.Π.Α., όπου τα γκέτο, γεμάτα εξαθλιωμένους ανθρώπους, ευρίσκονται σε ελάχιστη απόσταση ακόμη και από το Λευκό Οίκο).

Η ΣΚΙΩΔΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ

Όταν μία χώρα υποκύψει στις πιέσεις του μονοπωλιακού καπιταλισμού, όταν δηλαδή ηττηθεί από το διεθνές κεφάλαιο και τις πολυεθνικές υπερεπιχειρήσεις (όταν υπερχρεωθεί, χρεοκοπήσει κλπ), ουσιαστικά «παραδίδει» την εθνική της κυριαρχία. Το κράτος τότε διατηρεί το θεσμικό του πλαίσιο αλλά η εξουσία, με την οποία η κυβέρνηση του επιβάλλει την τήρηση των νόμων, ασκείται πλέον από τους «μηχανισμούς» του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα). Στην πραγματικότητα λοιπόν, πρόκειται για ένα θέατρο σκιών, επειδή μόνο εξωτερικά εμφανίζεται ότι τα κράτη κυβερνούν.

Για παράδειγμα, το συμβούλιο του Οργανισμού Παγκοσμίου Εμπορίου αποτελείται από τους εκπροσώπους 144 κρατών (2001). Το ίδιο συμβαίνει και στην Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς επίσης στο ΔΝΤ - οργανισμούς όπου «τυπικά» διοικούνται από τα κυρίαρχα κράτη, τα οποία συμμετέχουν, καθορίζοντας τις εκάστοτε στρατηγικές τους. Όλα αυτά όμως δεν είναι παρά η εξωτερική όψη των πραγμάτων - ενώ η ουσία είναι εντελώς διαφορετική.

Δηλαδή, αν και η ΕΕ είναι μία από τις δύο επικρατούσες δυνάμεις (η δεύτερη είναι οι Η.Π.Α.), οι οποίες κατευθύνουν τα «εργαλεία» τουBretton Woods, όπως αποδεικνύεται (J.Ziegler), τόσο η στρατηγική, όσο και η πολιτική της ΕΕ, καθορίζονται από την «Επιτροπή 133» - μία ανεπίσημη «διαδικασία», η οποία δεν εμφανίζεται στις «συμφωνίες» της ΕΕ. Το γεγονός αυτό όμως δεν εμποδίζει την Επιτροπή να συγκεντρώνει σε κάθε διαπραγματευτικό κύκλο, κάτω από μία σκεπή, τόσο τα ενδιαφέροντα, όσο τις θέσεις και τα συμφέροντα των σημαντικότερων υπερηπειρωτικών επιχειρήσεων και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Ευρώπης – εν αγνοία όλων εμάς των Πολιτών της.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, τα κράτη παραμένουν τα σημεία αναφοράς, αλλά η ρεαλιστική εξουσία που ασκούν οι εκπρόσωποί τους περιορίζεται συνεχώς. Δηλαδή, τόσο οι σκέψεις, όσο και οι ενέργειες των κρατών καθορίζονται πρακτικά από τη «βούληση» του παγκοσμίου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Φυσικά, υπάρχουν σημαντικές διαφορές, όσον αφορά την εξουσία που ασκεί μία ισχυρή χώρα σε αυτούς τους οργανισμούς, σε σχέση με μία αδύναμη. Για παράδειγμα, η Γαλλία έχει τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί, μέχρι ενός σημείου βέβαια, με τους παγκόσμιους οργανισμούς, υποχρεώνοντας τους να σεβαστούν περισσότερο την «πρόσοψη» της Δημοκρατίας της. Η Ελλάδα όμως, όπως και οι περισσότερες χώρες, είναι σχεδόν αδύνατον να διαπραγματευθεί – πόσο μάλλον να επιβάλλει το παραμικρό.

Για να κατανοήσει κανείς το βαθμό της απώλειας του ελέγχου των κρατών στις εθνικές τους οικονομίες, αρκεί να γνωρίζει ότι, είναι απαγορευμένη σε κάθε κυβέρνηση η βοήθεια ενός κλάδου της Οικονομίας της, μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων, δασμών ή επιδοτήσεων. Επομένως, είναι αδύνατον πλέον να ακολουθήσει κάποια χώρα μία εθνική οικονομική πολιτική – με απώτερο στόχο την πλήρη κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας όλων των κρατών.

Εάν όμως δεν υπάρχει η δυνατότητα χάραξης μίας εθνικής οικονομικής πολιτικής, πως είναι δυνατόν να ανταγωνισθεί μία ελληνική βιομηχανία, η οποία παράγει δημητριακά, για παράδειγμα τη Nestle; Η Nestleδιαθέτει όχι μόνο πολύ μεγάλα κεφάλαια με το χαμηλότερο δυνατό κόστος (επιτόκιο), αλλά και τα πλέον μοντέρνα μηχανήματα, ενώ έχει στη διάθεση της έναν μηχανισμό διαφήμισης, διακίνησης και πώλησης των εμπορευμάτων της, ο οποίος είναι κατά πολύ αποτελεσματικότερος.

Εκτός αυτού, υπαγόμενη φορολογικά στη μητρική της, έχει τη δυνατότητα να φοροαποφεύγει, με μεθόδους «αποφυγής» φορολογίας που ουσιαστικά η ίδια επιβάλλει στα κράτη. Επομένως, η Ελληνική ανταγωνίστρια βιομηχανία δεν έχει καμία απολύτως δυνατότητα να ανταγωνισθεί τη Nestle – ούτε την Aldi, τη Lidl, την Praktiker, τηνCarrefour κλπ. Άρα, πολύ σύντομα οι επιχειρήσεις της Ελλάδας θα πάψουν να υφίστανται, ενώ η φορολογική της βάση θα περιορισθεί σε αυτήν των μισθωτών, οι οποίοι θα επωμίζονται διαχρονικά όλο και μεγαλύτερα βάρη – «επιδοτώντας» ουσιαστικά το διεθνές κεφάλαιο και τις πολυεθνικές του. Επομένως, τα περί αύξησης της ανταγωνιστικότητας, μέσω της μείωσης των μισθών, η οποία ουσιαστικά θα ωφελήσει τις πολυεθνικές, είναι πολύ δύσκολο να μας πείσουν για την ορθότητα τους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κατά την άποψη μας, όλοι οι Ευρωπαίοι Πολίτες οφείλουν από κοινού να λειτουργήσουν έτσι ώστε, αφενός μεν να προστατεύσουν τη Δημοκρατία, πόσο μάλλον την Εθνική τους Κυριαρχία, αφετέρου να εξελίξουν τις κοινωνίες τους σε ένα τέταρτο στάδιο: σε μία διακρατική ένωση ανεξάρτητων, αλλά αλληλέγγυων μεταξύ τους κρατών.

Αν και είμαστε οι πρώτοι, οι οποίοι «διέρρηξαν» το «νήμα» της χρεοκοπίας, αργά ή γρήγορα θα μας ακολουθήσουν πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες - εάν αφεθούμε στην τύχη μας και εάν δεν αντιδράσουμε συλλογικά, απέναντι στον κοινό εχθρό. Όταν δε επιλέγουμε τη διαδήλωση, σαν μία μορφή αντίστασης, με στόχο την αλλαγή, τότε τουλάχιστον οφείλουμε να γνωρίζουμε τον εχθρό μας – ο οποίος δεν είναι άλλος από αυτόν που επιβουλεύεται τα μέγιστα την εθνική μας κυριαρχία, με την επιβολή σκιωδών κυβερνήσεων, καθώς επίσης με την ολοσχερή κατάλυση του Κράτους Δικαίου.

Επομένως, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να απεργούμε απλά για τις μειώσεις μισθών ή για τις συντάξεις, όταν οι κυβερνήσεις μας δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα διαπραγμάτευσης – πόσο μάλλον πολιτικής απόφασης. Σε κάθε περίπτωση, χωρίς σύνορα, χωρίς δασμούς στα προϊόντα, χωρίς έλεγχο των κινήσεων του κερδοσκοπικού κεφαλαίου και των τόκων, όσο και αν διαμαρτυρόμαστε, είναι αδύνατον να διατηρηθεί το «κοινωνικό συμβόλαιο», για το οποίο αγωνίσθηκαν, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή τους, εκατομμύρια άνθρωποι πριν από εμάς.

Δυστυχώς, η ελεύθερη οικονομία έχει πάψει πια να υφίσταται, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός επίσης, ενώ η «ανοιχτή κοινωνία» απαιτεί επίπεδα καλλιέργειας και «συνείδησης», τα οποία θα αργήσουμε πολύ να αποκτήσουμε. Ουσιαστικά λοιπόν, οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι ευρίσκονται πλέον στην ίδια πλευρά, ενώ δεν μπορεί να μας βοηθήσει ούτε ο Marx, ούτε ο Keynes.

Συνεχίζοντας, όπως φαίνεται από τον Πίνακα IV που ακολουθεί, η Ευρώπη καίγεται, ενώ καμία χώρα μόνη της δεν μπορεί να κερδίσει την παρτίδα (άρθρο μας: ΣΚΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ: Τα όπλα «αιχμής» της αμερικανικής υπερδύναμης, η «επέλαση» στην Ευρώπη, το «ημερολόγιο» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα «παιχνίδια εξουσίας», το «εξιλαστήριο θύμα», ο ύπατος αρμοστής και τα συμπεράσματα 21/4/2010) - όσο και αν κάποια κράτη, όπως η Γερμανία, πιστεύουν στις δυνατότητες τους.

Ακόμη όμως και να τα κατάφερνε μόνη της η Γερμανία, δεν θα έπρεπε να υποτιμήσει την τεράστια «απειλή» στο εσωτερικό της. Δηλαδή, όπως κάποτε οι «ναζί» κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην πολιτική της χώρας τους, έτσι και αύριο οι γερμανικές πολυεθνικές, σε συνεργασία τόσο με την Οικονομική Αστυνομία, όσο και με τη Μυστική Υπηρεσία, μπορεί επίσης να τα καταφέρουν - υποδουλώνοντας κατ’ αρχήν τους Γερμανούς Πολίτες.

ΠΙΝΑΚΑΣ IV: ΑΕΠ, Έλλειμμα, Δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης, ποσά σε δις €

Ολοκληρώνοντας, όπως διαπιστώνεται από τον Πίνακα IV, τόσο η Ευρωζώνη, όσο και η ΕΕ των 27, ξεπερνούν κατά μέσον όρο το 70% (δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ), πλησιάζοντας επικίνδυνα το 90% - μετά το ξεπέρασμα του οποίου, μειώνονται «δραματικά» (περίπου στο ήμισυ) οι αναπτυξιακές δυνατότητες μίας Οικονομίας. Η «ισπανική γρίπη» δε, όπως ονομάζεται η μεγάλη ασθένεια της οικονομίας της χώρας, η οποία συνδυάζει στοιχεία τόσο της ελληνικής κρίσης (έλλειμμα, ανταγωνιστικότητα), όσο και της αμερικανικής (ακίνητα, τράπεζες), «απειλεί» να επεκταθεί σε ολόκληρη την ΕΕ.

Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε την κατάρρευση του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος, την περίοδο 1992/93 – τη μεγαλύτερη κρίση της Ευρώπης, μετά το 2o παγκόσμιο πόλεμο. Η ισπανική πεσέτα τότε, καθώς επίσης η ιταλική λιρέτα, έχασαν μέσα σε μία νύχτα το 40% της αξίας τους - οδηγώντας τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, καθώς επίσης τις υπόλοιπες στο χείλος της καταστροφής (η Ισπανία, μετά τη Γαλλία, είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας γερμανικών προϊόντων, συνολικής αξίας 31 δις € - με πτώση όμως 17% το 2009, σε σχέση με το 2008). Επομένως ο χρόνος επείγει, εάν δεν θέλουμε να καταλήξουμε όλοι σκλάβοι των αγορών, «διαγράφοντας» δεκάδες αιώνες εξέλιξης της κοινωνίας μας.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 06. Ιουνίου 2010

πηγη..www.sofokleous10.gr