Στον Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π. δεν σηκώνουν ούτε τα τηλέφωνα»

«Έχω καταθέσει τον μεταπτυχιακό μου τίτλο για αναγνώριση στον Διεπιστημονικό Οργανισμό Αναγνώρισης Τίτλων Ακαδημαϊκών & Πληροφόρησης (Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π.) τον Δεκέμβριο του 2009. Ο τίτλος μου προέρχεται από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο της Κύπρου (Α.Π.ΚΥ.) και το ίδιο το πανεπιστημιακό ίδρυμα έχει αναγνωριστεί επίσημα.

Αρκετοί συμφοιτητές μου έχουν ήδη λάβει την αναγνώρισή τους. Εδώ υπενθυμίζω ότι εφόσον κάποιο πανεπιστήμιο έχει αναγνωριστεί και έχουν δοθεί ήδη και αναγνωρίσεις τίτλων, τότε πρόκειται για μια ΑΠΟΛΥΤΩΣ τυποποιημένη διαδικασία, η οποία στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν καθυστερεί πάνω από μία εβδομάδα - στις σκανδιναβικές όχι πάνω από 24 - 48 ώρες.

Από τον Ιανουάριο προσπαθώ να έρθω σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον οργανισμό και δεν κατάφερα ούτε μία φορά να επικοινωνήσω τηλεφωνικά μαζί τους επί πέντε ολόκληρους μήνες (τηλ. 2105281000).

Φανταστείτε λοιπόν τι εικόνα παρουσιάζει ένας άνθρωπος εν ώρα εργασίας (εφόσον μόνον πρωί μπορεί κανείς να επικοινωνήσει με τον οργανισμό) ο οποίος βρίσκεται ώρες και μέρες (με διακοπές φυσικά ενδιάμεσα) με ένα ακουστικό στο χέρι, μιας και δεν υπάρχει κάποια επεξήγηση κάπου αναρτημένη ότι προσπαθεί να επικοινωνήσει με μια υπηρεσία - φάντασμα.

Έτσι λοιπόν, το μόνο που απομένει στον ενδιαφερόμενο, κάθε φορά που επιθυμεί να μάθει την πορεία της υπόθεσής του, να εξαναγκάζεται να παίρνει δίωρη - τρίωρη άδεια προκειμένου να πάει ο ίδιος στον οργανισμό.

Πριν από 1,5 μήνα περίπου και αφού έχασα κάθε ελπίδα ότι θα μπορέσω να επικοινωνήσω τηλεφωνικά μαζί τους, πήγα στον ΔΟΑΤΑΠ. Η απάντηση ήταν ότι δεν γνωρίζουν σε ποια φάση βρίσκεται η αναγνώρισή μου και ότι όλα είναι θέμα κριτών, οι οποίοι, δεν έχουν μια τυπική σχέση εργασίας με τον οργανισμό, αλλά μάλλον χαλαρού τύπου σχέση.

Αυτό μεταφράζεται (επειδή τυγχάνει να έχω προσωπική εμπειρία από ανάλογους φορείς) ότι οι κύριοι αυτοί που εκφέρουν τις κρίσεις είναι συνήθως πανεπιστημιακοί, και αντιμετωπίζουν την εργασία τους σε φορείς όπως ο ΔΟΑΤΑΠ ως ήσσονος σημασίας, γι αυτό και ασκούν τα καθήκοντά τους εκεί όποτε τους το επιτρέπει η βασική εργασία τους στο πανεπιστήμιο ή όπου αλλού βρίσκονται τοποθετημένοι.

Μου συνέστησαν λοιπόν από την γραμματεία να κάνω μια αίτηση "επίσπευσης" (!) των διαδικασιών, ώστε να πάρω την αναγνώρισή μου νωρίτερα (η αίτηση επίσπευσης είμαι βέβαιη ότι δικαιούται να κερδίσει διεθνή πρωτοτυπία).

Μετά λοιπόν από 1,5 μήνα και αφού αιτήθηκα - όπως μου είπαν - να επισπευτούν οι διαδικασίες, επισκέφθηκα πάλι τον οργανισμό για να πάρω ως απάντηση ότι "η υπόθεσή σας μελετήθηκε και είναι εντάξει, αλλά δυστυχώς άλλαξε πάλι η διοίκηση του οργανισμού και δεν έχουμε ιδέα πότε θα γίνουν οι σχετικές συνεδριάσεις ώστε να ολοκληρωθούν οι κρίσεις".

Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω ότι οι διοικήσεις αυτών των οργανισμών αλλάζουν όχι μόνον όταν αλλάζει η κυβέρνηση αλλά συχνά και όταν αλλάζει ο υπουργός. Αν μετρήσουμε λοιπόν από το 2003 πόσοι υπουργοί πέρασαν από το Παιδείας, καταλαβαίνουμε πόσο δραματικά επιπλέον χρονοβόρες μπορούν να γίνουν οι διαδικασίες για τον πολίτη.

Σας ενημερώνω ότι ένα συναφές κείμενο με αυτό που σας γράφω, έστειλα και στο γραφείο της κυρίας Υπουργού εδώ και 1,5 μήνα. Δεν έλαβα καμιά απάντηση ποτέ. Είμαι στην διάθεσή σας για περαιτέρω πληροφορίες.

Με εκτίμηση,

Μαρία Τσάλμα, εκπαιδευτικός»