H παλιά Ελλάδα της αγωνίας, έγινε Ελλάδα της ανίας...

Μύγα στο σπαθί μας δεν δεχόμασταν κάποτε... Το αίμα γινόταν μελάνι για να γράψουμε όσα πιστεύαμε... Ξέρξηδες, Κιουταχήδες και Παπαδόπουλοι, δεν ήταν παρά κατσαρίδες που ένιωσαν το αντρίκειο τσακ του τσαρουχιού μας. Η φωνή μας ήταν στεντόρεια, πιο δυνατή απ’ τον κεραυνό, πιο ηχηρή κι απ’ τη βουή των εχθρικών πολυβόλων. Και η πίστη στο Θεό, ήταν ταυτόσημη με την πίστη στο όραμα, το δίκιο και το μέλλον. Είμαι Έλληνας, σήμαινε είμαι αγωνιστής, δεν ανέχομαι ίσκιους ύπουλων συμφερόντων. Είμαι Έλληνας σήμαινε θέλω τη γη δικιά μου, θέλω να ορίζω το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου. Είμαι Έλληνας σήμαινε μαθαίνω τη γλώσσα μου έστω και στο σκοτάδι, ψηλαφώντας την πίστη μου έστω κι αν χρειαστεί παραπατώντας να τρυπηθώ στην κόψη ενός μαχαιριού ή να γλυστρήσω μες στη βάρβαρη αγκαλιά μιας φωτιάς. Είμαι Έλληνας, σήμαινε αρνούμαι να γίνω κάτι άλλο απ’ αυτό που γεννήθηκα να είμαι και που με ορίζει καθώς κυλάει μέσα στη φλέβα μου. Έλληνας σήμαινε δεν αφήνω κανέναν να με αλλάξει. Να με κάνει αυτό που τον βολεύει να είμαι. Και παλεύω γι’ αυτό, πεθαίνω γι’ αυτό...
Έλληνας σήμαινε...
Έλληνας τι σημαίνει τώρα;
Για κάποιους, δυστυχώς λίγους, τα ίδια πράγματα... Για τους πολλούς;
Σκύβω το κεφάλι και προτιμώ να μην δώσω απαντήσεις. Μόνο ερωτήσεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου, διαποτισμένες από άφθονο παράπονο.
Γιατί οι φωνές μας έχασαν την έντασή τους; Γιατί οι λέξεις φτώχυναν; Γιατί η βολή μας σκέπασε όλα εκείνα που κάποτε κάποιοι τα ονόμαζαν ιδανικά ποτίζοντάς τα με το αίμα τους; Γιατί μειώνουν κι άλλο τις ώρες των Ελληνικών στα σχολεία μας; Γιατί οι παρελάσεις τείνουν να είναι «προαιρετικές;». Γιατί οι αντιδράσεις στα κακώς κείμενα του κόσμου μας είναι υποτονικές και αναποτελεσματικές, σαν να γίνονται τιμής ένεκεν ήδη νεκρών ιδεών και όχι για ιδέες που θέλουμε να υπερασπίσουμε και να σώσουμε; Γιατί λουφάξαμε μωρέ; Γιατί χάσαμε τα χαρακτηριστικά της ράτσας μας;
Δεν μου αρέσουμε σήμερα... Μας βαριέμαι... Ειλικρινά! Άκουγα στο σχολείο για τους ήρωες της Επανάστασης του ΄21, και είχα ίνδαλμά μου την Μπουμπουλίνα και τη Μαντώ Μαυρογένους. Δεν τη γουστάρω τη Μαντόνα για είδωλο, ούτε τη Τζούλια Αλεξανδράτου. Άκουγα στο σχολείο για τον Γλέζο και για την παλικαριά του να κατεβάσει τη γερμανική σημαία απ’ την ακρόπολη δεκαεννιά χρονών παιδί, και καμάρωνα κρυφά, έψαχνα μες στην παιδική μου φαντασία να βρω έναν τρόπο να ακολουθήσω τα χνάρια του. Τώρα που μεγάλωσα, ψάχνω για φρέσκους ήρωες και δεν βρίσκω. Δεν μας αναγνωρίζω... Ούτε εγώ βρήκα ένα τρόπο να μοιάσω στους παλιούς και βουλιάζω στη μοιραία κατάθλιψη της ανίας και του νεοελληνικού μηδενισμού μας.
Φοβάμαι αυτό το αλλιώτικο σκοτάδι, μιας νέας σκλαβιάς σε μια άνευ προηγουμένου ανία που έχει μια γεύση τόσο στυφή και αβάσταχτη σαν να μου στάζει δηλητήριο στη σκέψη. Φοβάμαι το σκοτάδι του μηδέν... Σ’ έχασα, Έλληνα. Μοιάζεις κι εσύ σαν τις μαϊμούδες των φιρμάτων προϊόντων που πουλάνε οι μαύροι στα πεζοδρόμια της Ερμού. Δεν θέλω να είμαι μια «μαϊμού» Ελληνίδα!!! Δεν θέλω μια Ελλάδα χωρίς αγωνία, βουτηγμένη σε τούτη την προσβλητική ανία! Αναρριγώ στη σκέψη ότι σε λίγα χρόνια ίσως να μην υπάρχει ούτε η μνήμη του τι ήμασταν κάποτε! Ούτε αντέχω στην ιδέα να ζήσουμε τον στίχο του ποιητή:Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Κάτι πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε από τούτο τον λήθαργο.
Κάτι... Αλλά τι...
pasxaliatravlou.psichogios