FIAT 500 Abarth Esseesse: Μικρό είναι το μάτι σου!

Το πρώτο μου αυτοκίνητο (και έρωτας) ήταν ένα Autobianchi A112. Μικρό, ευκίνητο μέσα στην πόλη, αλλά με τσαγανό που έκανε πολύ ακριβότερες κατασκευές της εποχής να… αισθάνονται άσχημα. Ειδικότερα αυτά που έφεραν περήφανα στα πλαϊνά τους, στη μάσκα του καπό και στην τρίτη πόρτα, την εικόνα του «Σκορπιού», δάγκωναν άσχημα! Σκέτο δηλητήριο το τσίμπημά τους, Abarth το όνομά τους.

Δεν έβρισκες εκείνα τα χρόνια 70 ίππους από 1.048 κυβικά εκατοστά. Τότε, τα 100 άλογα ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Φανταστείτε λοιπόν 70 από δαύτα σε ένα όχημα που ζύγιζε καμιά 700αριά κιλά. Πέταγε το πράμα!
Ο χρόνος κύλισε. Ο σκορπιός έφυγε τόσο από τη δική μου ζωή όσο και γενικότερα. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου για την αναγέννηση. Η Fiat πάτησε πάλι το μαγικό κουμπάκι και από την γραμμή παραγωγής άρχισαν να βγαίνουν εκ νέου αυτοκίνητα με το σήμα της Abarth. Με έμβλημα τον τιμημένο και μπαρουτοκαπνισμένο στους αγώνες σκορπιό!

Η αρχή έγινε με το Grande Punto, αλλά η συνέχεια ήταν αυτή που με άφησε άγαλμα. Ήρθε το 500 Abarth, και λίγο αργότερα αυτό με τον κωδικό esseesse, που αποτελεί και το απαύγασμα της… φυλής. Ποιος να το πίστευε, σε μια εποχή που όλα είναι προσανατολισμένα στον πολιτισμό και την οικολογία, ότι θα βρισκόταν μια αυτοκινητοβιομηχανία που θα δημιουργούσε ένα τετράτροχο που θα συνδύαζε όλες τις νέες τάσεις και συνάμα θα διατηρούσε τις αρχές του παρελθόντος, όσον αφορά την χαρά της οδήγησης; Το έπραξε η Fiat!

Δικαιώνοντας ταυτόχρονα και όλους τους πιστούς φίλους της, που μπορούν εκ νέου να κλείνουν πονηρά του μάτι στον κάτοχο μιας 1.600άρας μπέμπας λίγο πριν σκάσει το «πράσινο» στον σηματοδότη. Έχει... απεριόριστη πλάκα να βλέπεις τις εκφράσεις των οδηγών που τους «παίζεις» τα φώτα, εκεί κοντά στην δεύτερη εκατοντάδα χιλιομέτρων ή και λίγο παραπάνω, την ώρα που αντιλαμβάνονται τι τους άφησε… χρόνια και καιρούς. Όσοι δεν το πράξουν, νιώθουν την πίεση και τελικά ανοίγουν δρόμο.

Το διαπίστωσα την προηγούμενη Κυριακή, κατηφορίζοντας από Λειβαδιά για Αθήνα. Το ίδιο και ο ιδιοκτήτης μιας Cayenne στο κομμάτι της Υλίκης.
Εντάξει, δεν είναι και κανένα GT. Δεν αλλάζεις σε αυτές τις ταχύτητες λωρίδες, όπως με ένα Bravo, αλλά στρίβει υποδειγματικά αν μείνεις στις γραμμές σου και δεν χρειαστεί να «τσαρουχώσεις» τα φρένα κατά την διάρκεια της καμπής. Οι Ιταλοί είναι μάγοι στο στήσιμο των «γρήγορων» αυτοκινήτων τους, αλλά οι νόμοι της φυσικής υπάρχουν πάντα. Τους «στρεβλώνουν», αλλά δεν τους υπερκερούν.

Από ντιζάιν και ποιότητα υλικών, βρίσκεται ένα σκαλοπάτι πάνω από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί στην «γειτονιά» του. Βρίσκεσαι μέσα σε «μικρό» και οι αισθήσεις στέλνουν στον εγκέφαλο σήματα για όχημα που υπάγεται σε άλλη, πολύ μεγαλύτερη κατηγορία. Μόνο όταν παρκάρεις και κοιτάς πίσω, αντιλαμβάνεσαι το πραγματικό του μέγεθος. Μανούλες οι Ιταλοί στην εκμαίευση χώρων, πολλά χρόνια τώρα
Εξοπλισμένο με όλα τα ηλεκτρονικά της εποχής (μέχρι και άναμμα των αλάρμ σε απότομο φρενάρισμα), με στυλ και καρδιά «πρωταθλητή» 160 ίππων, θεωρώ ότι είναι ο Βασιλιάς της κατηγορίας του από όλες τις απόψεις. Συμπεριφορά καρτ, παιχνιδιάρικη. Αν το έχεις, η διαδρομή ακόμα και σε σφιχτές από μποτιλιάρισμα μετακινήσεις είναι… διασκεδαστική. Η εποχή της «σφήνας» επιστρέφει.

Οι διαφοροποιήσεις του από τα μικρότερα αδέλφια του εστιάζονται στον «Σκορπιό» που το κοσμεί, τις διπλές απολήξεις της εξάτμισης που βρίσκονται τοποθετημένες στις δύο άκρες του αεροδυναμικού διαχύτη, την «τσαμπουκαλεμένη» μάσκα, τις κόκκινες δαγκάνες στα φρένα και τις 17αρες ζάντες κόσμημα με ελαστικά «φλοίδες» διαστάσεων 205/40/17. Στο εσωτερικό υπάρχει επιπλέον το τουρμπόμετρο, που στο κέντρο του λειτουργεί και ως όργανο οπτικής ειδοποίησης για σωστή αλλαγή ταχυτήτων, με διττή παρακαλώ λειτουργία.
Σε σχέση με το «μικρό» Abarth έχει επιπλέον τρυπητούς δίσκους εμπρός και πίσω, με τους πρώτους να είναι και αεριζόμενοι, ενώ η όλη κατασκευή είναι σαφώς πιο σκληρή. Θυμίζει αυτό που πιτσιρικάς έλεγα με τους φίλους μου: ανάρτηση τραπέζι. Είναι, δηλαδή, στημένο όπως αρμόζει σε αυτού του είδους τις κατασκευές. Μηχανή διασκέδασης και όχι μετακίνησης.

Το Esseeesse κοστίζει 2.600 ευρώ περισσότερο από το… μικρό Abarth, που βρίσκεται στις 18.700, όσο μπορεί δηλαδή θα χρειαστεί ο κάτοχος ενός «απλού» για να το μετατρέψει, αρκεί να μην έχει περάσει ένας χρόνος από την αγορά του ή έχουν διανυθεί περισσότερα από 20.000 χιλιόμετρα. Τα συνολικά 21 χιλιάρικα και κάτι που χρειάζονται για την απόκτηση είναι -θεωρητικά- λίγα σε σχέση με την οδηγική χαρά που προσφέρει, την ευκολία μετακίνησης στην πόλη, αλλά και... αυτή την απορία στο βλέμμα των άλλων, όταν γίνεται «καπνός»! Αλήθεια, πείτε μου, πόσα σύγχρονα αυτοκίνητα σάς κάνουν να χαμογελάτε ενώ τα οδηγείτε;


zougla.gr