Tα πιο μεγάλα θέλω...

Δεν υπάρχουν άνθρωποι, που να μην κάνουν όνειρα... που από παιδιά έχουν μέσα τους, τα δικά τους θέλω...

Η ζωή όμως δεν είναι ρόδινη... οι συγκυρίες , τα βιώματα, τα άσχημα παιχνίδια του χρόνου και του πεπρωμένου, μας βγάζουν εκτός τροχιάς... έτσι θάβουμε μέσα μας πράγματα και καταπνίγουμε τα όνειρα μας... τα θέλω μας...

Περνάνε τα χρόνια... μεγαλώνουμε... έχοντας ζήσει με πόνο, προδοσία... έχοντας βιώσει την άσχημη και σκοτεινή πλευρά της ζωής... βρισκόμαστε σε μια απελπισμένη φαση αναζήτησης... αναζητώντας διέξοδο απο το αδιέξοδο... μικρες αποδράσεις που θα μας κάνουν να ξεχαστούμε και να ξεφύγουμε... έστω και για λίγο...

Ναι... η ζωή είναι άδικη... σκληρή και δυστυχώς ή ευτυχώς συνεχίζεται... μας απομακρύνει και μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας... Κι επειδή είμαστε άνθρωποι..λυγίζουμε... και σπάμε... άλλοι μελαγχολούν και απομονώνονται... άλλοι συμβιβάζονται και μένουν στάσιμοι... άλλοι απλά υπάρχουν σαν απολιθώματα και περιμένουν το τέλος... και η απελπισμένη αναζήτηση συνεχίζεται...

Κι όμως... εκεί που δε φανταζομαστε... βρίσκεται η αγάπη... η έλευση εκείνου του ανθρώπου στη ζωή μας.. που θα μας ζωντανεψει ξανά... που θα μας ανατρέψει τα παντα... που μας μεταμορφώνει, μας μαγεύει, μας μεθά και μας ταξιδεύει... και ναι.. τολμάμε να κάνουμε όνειρα...

Τα πιο μεγάλα θέλω... βγαίνουν ξανά στο προσκήνιο... Κι εδώ ειναι το μαρτύριο... πόσοι απο μας θα τολμήσουν... σε πόσους απο μας το λεει η καρδιά τους? ποιοι είναι εκείνοι που θα πάρουν την απόφαση, να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους... τα θελω τους?

Σίγουρα δεν είναι εύκολο... δεν είναι ομως και ακατόρθωτο... Μέχρι να συναντησουμε τη δίδυμη ψυχή μας... τον ανθρωπό μας... το άλλο μας μισό... ναι.. έχουμε ήδη κάνει και δημιουργήσει εναν κύκλο.. έναν δικό μας κόσμο... και έχουμε υψώσει ένα τείχος... ένα φρούριο ... για να προστατευτούμε... να μην πληγωνόμαστε...

Μιλάμε για ηθική ..για έννομη τάξη... για γραπτούς και άγραφους νόμους... για τους κανόνες της ζωής και της κοινωνίας που ζούμε... κι όμως... στον έρωτα και στον πόλεμο..δεν υπάρχει ηθική...

Υπάρχει όμως... αυτό που λέμε ψυχή... κι οταν οι ψυχές ενώνονται... όλα παιρνουν το δρόμο τους... το δρόμο της καρδιάς... της αληθινής αγάπης... της αγάπης χωρίς όρια... της τρελής αγάπης... και πιστέψτε με... δεν υπάρχει μεγαλύτερο πάθος.. απο το πάθος της αγάπης... Και η ψυχή είναι αθάνατη...ειναι το μόνο πράγμα..που δεν μπορεί να φθείρει ο χρόνος... για την ψυχή... ο χρόνος δεν έχει σημασία...

Εμπόδια και δυσκολίες υπάρχουν... ναι.. υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν... η αγάπη όμως... όλα τα νικά...

Για όλα πληρώνουμε το τίμημα.. Για όλα υπάρχει ένα τίμημα...Στα πιο μεγάλα θέλω...δεν κάνουμε πίσω... γιατί τα πιο μεγάλα θέλω...είναι εκείνα που μας καθορίζουν... τα πιο μεγάλα θέλω... είναι όλη μας η ύπαρξη... Αν απαρνηθούμε τα πιο μεγάλα θέλω... σκοτώνουμε τον εαυτό μας... ειμαστε κλινικά νεκροί...


Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος...